Η μοναχικότητα (Μέρος 1ο)

Κοιτώντας γύρω μου, το δωμάτιο με τα παλιά έπιπλα, τα βλέπω να στέκουν σιωπηλά μέσα σε μία αρμονία και μία εσωτερική τάξη. Ένα παλιό τραπέζι που βρίσκεται στην μέση του δωματίου δείχνει δυνατό και βαρύ, μα μόλις κοιτάξω που στέκονται τα πόδια του, τα νιώθω σαν αυτά μόλις να αγγίζουν το χαλί. ΄Ολα δείχνουν να ακουμπούν απαλά. Όλα εφάπτονται μεταξύ τους σχεδόν τρυφερά. Οι κουρτίνες μόλις που ακουμπούν, την άκρη του καναπέ. Τα τεράστια πράσινα φύλλα στο κρυστάλλινο βάζο, το ξύλινο πάτωμα καθώς το φωτίζει ο πρωινός ήλιος, η απαλή μουσική, που σαν αέρας, διαχέεται στον χώρο και απορροφάται από αυτόν.  Όλα πλέουν.

        

Περπατώντας κατά μήκος του παραλιακού καλοκαιρινού δρόμου, βλέπω κόσμο να βαδίζει μαζί, άλλους να κολυμπούν μαζί ενώ άλλους να λιάζονται μαζί και να κουβεντιάζουν ασταμάτητα. Κι αν ακόμα ψάξω με το βλέμμα να βρω ανθρώπους που να μην έχουν παρέα, αυτοί θα έχουν στα χέρια κάποιο βιβλίο ή θα παρακολουθούν κάποιο πρόγραμμα της τηλεόρασης. Όλοι μοιάζουν πολύ απασχολημένοι.

Αν τους κοιτάξουμε καλά θα βρούμε στην ματιά τους μια έκφραση μεγάλης αφοσίωσης. Θάλεγε κανείς πως απ΄αυτήν την ματιά λείπει ο χώρος. Ένα κενό διάστημα που θα επέτρεπε στον νου να πάρει ανάσα και να επαναπροσδιορίσει την θέση του και τις σχέσεις του με αυτά που ζει.  Αντίθετα, βλέπουμε πολύ γεμάτους και καθόλου διαθέσιμους  ανθρώπους που θα σκεφθούν για να δώσουν προσοχή σε κάτι άλλο εκτός απ΄αυτό που κάνουν. ΄Ενα αόρατο πλέγμα τους περιβάλλει και μοιάζουν να μην το αντιλαμβάνονται καν. Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους χαρακτηρίζει η απόσταση τους από τους υπόλοιπους. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά αυτά τα σύνολα ομιλητών ή ακόμα εκείνους που κάνουν κάτι μόνοι τους θα παρατηρήσουμε πως κατά κάποιον τρόπο είναι κλειστοί. Είναι απομονωμένοι σε εκείνο που κάνουν. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Είτε κάθομαι μόνος είτε έχω παρέα και κουβεντιάζω με φίλους, έχω μπει σε έναν κλειστό κύκλο σκέψεων που από εκεί δεν διανοούμαι να μετακινηθώ. Θα ήταν σαν να διαθέτω την προσοχή μου σε κάτι άλλο που δεν περιέχεται σε αυτό που εκείνη την ώρα έχω αφοσιωθεί.  Έτσι οι συζητήσεις που κάνω και οι δραστηριότητες μου μοιάζουν προδιαγεγραμμένες και έτσι στερούνται τον “αέρα” που χρειάζεται για να φρεσκαριστούν και να αντιληφθώ πιθανώς καινούργια πράγματα. Επίσης το περιβάλλον μέσα στο οποίο κάθε φορά κινούμαι, θα μπορούσε να παίξει και αυτό έναν ρόλο σημαντικό. Αλλά όλα μοιάζουν να εντάσονται σ ένα αχνό φόντο. Το περιβάλλον, είναι το αχνό φόντο ενώ οι σκέψεις μας είναι οι αποκλειστικοί κάτοχοι του χώρου μας. Του χώρου της καθημερινότητας μας, του χώρου που θα μπορούσαμε να διαθέσουμε πραγματικά ακούγοντας τους συνανθρώπους μας, του χώρου που μας περιβάλλει σιωπηλά και που τον αγνοούμε.

Kalliope