Η επανάληψη ( Μέρος 2ο )

Η Φύση, σε όλες της εκφάνσεις, είναι θεμελιωμένη πάνω στην συνεχή αλλαγή. Τίποτε δεν μένει ίδιο. Κάθε δευτερόλεπτο που περνά, τα πάντα μετατρέπονται. Η γη μας ταξιδεύει στο σύμπαν. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε κοσμοναύτες. Βρισκόμαστε σε ένα ταξίδι, όχι γύρω από τον ήλιο όπως μας έχουν διδάξει αλλά μαζί με όλο το ηλιακό μας σύστημα, ταξιδεύουμε αλλάζοντας συνεχώς την κοσμική μας θέση.

 Έχουμε μάθει να φοβόμαστε τις αλλαγές και μην μπορώντας να συγκρατήσουμε τίποτε, νιώθουμε αμηχανία και δημιουργούμε σταθερά και επαναλαμβανόμενα στοιχεία στον χώρο μας. Θεωρούμε τον νου μας κυρίαρχο της ζωής μας όπως και ολόκληρης της φύσης, αλλά συγχρόνως αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την ροή της. Οι συνεχείς σκέψεις μας, καθώς έχουν γιγαντωθεί κατά την διάρκεια των αιώνων, μας δημιουργούν την εντύπωση πως πέρα από αυτές δεν υπάρχει τίποτε. Υπάρξεις και καταστάσεις που δεν μπορούν να χωρέσουν στον νου μας, ανήκουν στον χώρο της φαντασίας ή της τρέλας. Μιλάμε συνέχεια στον εαυτό μας και τον διαβεβαιώνουμε για την σίγουρη και σταθερή εικόνα που έχει για τον κόσμο. Όμως εδώ υπάρχει μια παγίδα. Ο νους αρέσκεται στο να απολαμβάνει την κυριαρχία του και κάνει οτιδήποτε για να την διατηρήσει. Πως μπορούμε όμως να αντιληφθούμε πως δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα εργαλείο το οποίο προς το παρόν μας κυβερνά; Μπορούμε να εντάξουμε την ύπαρξή αυτού του εργαλείου σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που να περιλαμβάνει τον κόσμο του πραγματικού;

Η τάση των ανθρώπων προς την επανάληψη είναι στοιχείο του καταρρέοντος πολιτισμού τους. Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει ένα ποτάμι που τρέχει. Αυτή η αέναη μεταβλητότητα διακρίνεται παντού στην Φύση. Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει τα κύτταρα να πεθαίνουν συνέχεια και να δίνουν την θέση τους στα καινούργια, όπως τίποτα δεν σταματά την συνεχή ροή των κυμάτων. ΄Ολα γύρω μας και μέσα μας μετατρέπονται. Αυτό μας δημιουργεί την αίσθηση πως είμαστε μηδαμηνοί καθώς δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τίποτε αμετάβλητο και τότε γατζωνόμαστε από κάπου. ΄Ολα κυλούν ασταμάτητα. Μόνο αν μπούμε στο ποτάμι και  αφεθούμε στην ροή του, θα πάψουμε να αισθανόμαστε αυτήν την υπαρξιακή αγωνία. Χρειαζόμαστε όμως να παρατηρήσουμε τον τωρινό μας κυβερνήτη. Η επανάληψη  μοτίβων και θεωριών μας  φέρνει μια επιφανειακή αίσθηση σιγουριάς αλλά από κάτω, λιμνάζουν όλα γιατί σταματά η δυνατότητα της αντίληψης της κίνησης και της εναρμόνισης μας με το Φυσικό στοιχείο.

 ΄Οτι είναι σταματημένο μετά από λίγο, για να διατηρηθεί σ΄αυτήν την κατάσταση, χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τεράστια ενέργεια  γιατί στην ουσία κάτι επάνω του πάει ενάντια στην φυσική ροή των πραγμάτων. Φανταστήτε ένα φράγμα. Πόση πολλή αντίσταση χρειάζεται για να παραμείνει στην θέση του και να μην καταρρεύσει από την φυσική ροή των υδάτων. ΄Ετσι και οι ιδέες που επιμένουν να μην ανανεώνονται, χρειάζεται να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις  “επιθέσεις” της αέναης αλλαγής, κατασκευάζοντας νοητικά φράγματα. Κάθε σταμάτημα, περιέχει μια επέμβαση που αντίκειται στους φυσικούς νόμους της ροής και γι αυτό κατασπαταλά ενέργεια για να διατηρηθεί στην πρώτερη κατάστασή του.

΄Οσο ελευθερωνόμαστε από τις επαναλήψεις και επιτρέπουμε στο ρεύμα της ζωής να μας ταξιδέψει, τόσο θα εξοικονομούμε ενέργεια που θα μας δίνει ζωντάνια για να διευρύνουμε το πεδίο της αντίληψης μας.

Kalliope