Ο καθρέφτης (Μέρος 2ο)

Στην πραγματικότητα έχουμε πλαστεί και είμαστε στραμμένοι, εξ ολοκλήρου, προς την επικοινωνία. Ο κόσμος είναι μπροστά μας, κάθε στιγμή, όπου κι αν στραφούμε. Ο μόνος τρόπος να μην τον κατανοούμε είναι να χαθούμε στον κλειστό κόσμο των εξηγήσεών μας και να μην φεύγουμε από κει αλλά αντίθετα να  ερμηνεύουμε τις εκδηλώσεις του, από το θεωρείο του. ΄Οταν κατανοήσουμε που βρισκόμαστε σε σχέση με αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά μας  κάθε μικρο-δευτερόλεπτο, θα ανοίξει μία πόρτα προς τα έξω. Κάθε στιγμή που διαδραματίζεται ένα γεγονός, είναι η ευκαιρία μας να το αντιληφθούμε και να του επιτρέψουμε να μας πει την δική του ιστορία, χωρίς παρεμβολές από τον κόσμο του μικρού δοχείου που έχουμε στο κεφάλι μας. Ο χώρος όπου αναπτύσσεται είναι αυτόματα ο χώρος που παίρνει ο νους μας για να κατανοήσει το γεγονός. Έτσι όσο εμείς επιτρέπουμε στα γεγονότα να υπάρξουν, τόσο διευρύνουμε την αντίληψή μας σχετικά με αυτό που συμβαίνει.

Η εσωτερική διάσταση μας είναι ανάλογη με αυτήν της επιτρεπτότητα μας. Οι άνθρωποι που επιτρέπουν στα γεγονότα να υπάρξουν αυτούσια μέσα τους, χωρίς κωδικοποιήσεις χρονικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν σιγά σιγά την διάσταση του κόσμου. Μεγαλώνουν για να τον χωρέσουν και μεγαλώνοντας αποταυτίζονται από εκείνον τον μικρό στενό κόσμο που θεωρούσαν παλαιότερα εαυτό τους.

Kalliope