Οι προσδοκίες μας

Από μικροί μαθαίνουμε να είμαστε προσανατολισμένοι προς το μέλλον, να φανταζόμαστε διάφορα πράγματα που θα ήταν καλά για μας και μετά να προσπαθούμε να τα υλοποιήσουμε. Οραματιζόμαστε τον εαυτό μας, σαν έναν ικανοποιημένο ενήλικα, να έχει γύρω του όλα τα αποκτήματα των προσδοκιών του. Έχοντας αυτήν την εικόνα στον νου μας, συχνά την συμπληρώνουμε με σκέψεις ανασφάλειας σχετικά με το πόσο αξίζουμε αυτά που προσδοκούμε όπως και διάφορους φόβους για την τυχόν αποτυχία μας. ΄Ετσι συχνά χωρίς να το καταλάβουμε, βουλιάζουμε κάτω από το βάρος των απαιτήσεων αλλά και των αμφιβολιών μας. Κάποιες φορές παρ αυτά κάποιοι από εμάς, καταφέρνουμε όσα έχουμε ονειρευτεί αλλά για κάποιον παράξενο λόγο αυτό που αποκομίζουμε σαν αίσθηση δεν έχει την γεύση της αθωότητας των οραματισμών μας. Η προσπάθεια που καταβάλαμε και η ενέργεια που χάσαμε σ΄αυτήν την προσπάθεια, μας στεγνώνουν και μας αφήνουν γυμνούς μπροστά σε εκείνο που φανταστήκαμε. Κοιτώ γύρω μου και βλέπω εγκλωβισμένους ανθρώπους στα δίχτυα των κοινωνικών τους συμβάσεων. Απογοητευμένους και αμήχανους. Που κάναμε λάθος; Πως θα σηκωθούμε από αυτόν τον βούρκο μέσα στον οποίο μόνοι μας πέσαμε; Υπάρχει κάποιο σύστημα που

θα μας βοηθήσει να σηκωθούμε; Αν δεν το κάνουν κι άλλοι εκτός από εμάς, θα καταφέρουμε κάτι μόνοι μας; Γιατί νιώθουμε τόσο αδύναμοι; Που πήγε η χαρά μας για την ζωή; Που πήγε ο ενθουσιασμός μας; Η αθωότητά μας; Που μπορούμε να στραφούμε ώστε να κάνουμε μια νέα αρχή; Μήπως πια είναι αργά για μας; Μήπως μεγαλώσαμε πολύ γι αυτό; Μήπως τα παιδιά μας τα έχουμε ήδη διαμορφώσει μέσα από τον δικό μας τρόπο αντίληψης και πια είναι αργά και για εκείνα; Διαβάζουμε βιβλία που περιέχουν καινούργιους τρόπους για να αντιληφθούμε την καθημερινότητά μας αλλά κάτι μέσα μας δεν μπορεί να ακολουθήσει! Γιατί; 
Kalliope