Η σχέση μας με τα παιδιά (Μέρος 1ο)

Η παραλία είναι άδεια. Είναι περασμένο απόγευμα ενώ τρεις φιγούρες μοιάζουν σιωπηλές και αρμονικές καθώς αναπαύονται νωχελικά στην άμμο. Είναι δύο κορίτσια και ένα νήπιο. Εκείνες συζητούν χαμηλόφωνα ενώ εκείνο, δίπλα τους, γυρισμένο προς την θάλασσα, πιάνει μικρές πετρούλες και τις ρίχνει στο νερό. Οι γλάροι γύρω τους πετούν.

Η πεποίθηση μας σχετικά με το ότι ασχολούμαστε με κάτι νοητικό μας οδηγεί συχνά στο να γινόμαστε αλαζόνες. Ατελείωτες ώρες μελετών σημαντικών βιβλίων, έχουν ταυτίσει την νοητική ενασχόλησή μας με την σοβαρότητα μας ως ενήλικες. ΄Οσο ο νους μας παρουσιάζει τον εαυτό του σαν κάτι σημαντικό, όσο ο χρόνος  είναι απαραίτητος για την αποθήκευση μεγάλων ποσοτήτων γνώσεων, τόσο τα παιδιά θα είναι πάντοτε ένας αμαθής και ανίδεος οργανισμός που χρειάζεται μακριά και πολύχρονη εκπαίδευση.

Τα παιδιά αντίθετα είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην διαφοροποίηση της συνειδητότητας της ανθρωπότητας. Κουβαλούν το στοιχείο της αθωότητας που τα καθιστά ευάλωτα στην προσαρμογή τους σε νέες πορείες αντίληψης. Για τον σκεπτόμενο άνθρωπο, τα παιδιά είναι το σώμα της κοινωνίας που αντιμετωπίζεται ως χαριτωμένο αλλά χρειάζεται να τα γεμίσουμε με πληροφορίες ώστε να τα καταστήσουμε ικανά και έτοιμα να ανταποκριθούν στις νοητικές απαιτήσεις των ενηλίκων. Φανταστείτε ένα δοχείο που έρχεται άδειο στον κόσμο και που εμείς δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να φροντίζουμε να γεμίσει. Χαλάμε ένα σωρό χρήματα, καλά σχολεία που προσφέρουν περισσότερες πληροφορίες από άλλα και σιγά σιγά μετατρέπουμε τα παιδιά μας σε κατ΄ εικόνα και ομοίωσή μας πολίτες. Και αφού τους έχουμε μεταφέρει όλων των ειδών τους πνευματικούς και φυσικούς περιορισμούς, περιμένουμε απ΄αυτά να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο. Όταν αυτά αντιδρούν, μπρος στην ανηθικότητα των πολέμων ή το έλλειμμα ευτυχίας στην ζωή, τα κοιτάμε με ένα μείγμα συμπόνιας  και κυνισμού και τους λέμε ότι  “έτσι είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος, εσύ θα τον αλλάξεις;” ΄Ετσι αντιμετωπίζουμε τα παιδιά. Σαν μεγάλοι και γνώστες προς μικρούς και αδαείς. Σίγουρα τα παιδιά έρχονται στον κόσμο και πρέπει να μάθουν το πως αυτός ο κόσμος λειτουργεί τεχνικά και τεχνολογικά. Ο τομέας όμως των πεποιθήσεων είναι κάτι που πρέπει να εξεταστεί. Μήπως είναι η στιγμή να αναλογιστούμε το πως θα σπάσει αυτή η αλυσίδα που οδηγεί την μια γενιά μετά την άλλη στον πόλεμο; Μήπως θα πρέπει να πάρουμε πιο σοβαρά το νόημα της ανατροφής τους και να αρχίσουμε να τα καθοδηγούμε προς διαφορετικές αξίες και φόρμες ζωής;

Kalliope