Πως αρχίζουμε το ταξίδι μας (Μέρος 2ο)

΄Οσο είμαστε εγκλωβισμένοι στις πόλεις, μεγεθύνουμε μέσα μας την σημασία του νοητικού μας κόσμου. Αυτό μας απομονώνει από την πηγή της ζωής και μας αναγκάζει να αναζητάμε συνεχώς τρόπους για να ξεχνιόμαστε. Σ΄αυτό έχουμε επιδείξει πραγματικά μεγάλη φαντασία και εφευρετικότητα. Τίποτε όμως δεν απαλύνει το βαθύ ποτάμι της μοναξιάς μας. Τίποτε.

Μια τεράστια βιομηχανία διασκέδασης μας προσφέρει, με το αζημίωτο, ατελείωτες δυνατότητες διαφυγής. ΄Ενας κόσμος, παράλληλα, αθλητισμού και “εξερεύνησης” κάνει το ίδιο. Οι θρησκευτικές τελετουργίες όπως και οι παραδοσιακές γιορτές επίσης. ΄Ολος ο κόσμος βασίζεται στο πως να διασκεδάσει αλλά και το πως θα αποκτήσει τα χρήματα για να το πετύχει. Και το ποτάμι της θλίψης βαθαίνει βουβά. Μοιάζει αδύνατον να ξεφύγουμε από το ισχυρό ρεύμα του. Μας παρασύρει την στιγμή που δοκιμάζουμε να γευτούμε και το παραμικρό του στοιχείο. Αν όμως επιτρέψουμε σε αυτήν την θλίψη να εκδηλωθεί, χωρίς να την καταπνίγουμε κάθε φορά που ανεβαίνει στην επιφάνεια, θα αντιληφθούμε πως είμαστε  παγιδευμένοι σε μια “στενή” αντίληψη σχετικά με αυτό που ονομάζουμε κόσμο μας. Σαν στα παραμύθια, είμαστε κάτω από την επήρεια ενός ξορκιού που μας προσφέρει έναν νοητικό κόσμο με πολλές δήθεν δυνατότητες αλλά στην ουσία πρόκειται για μια εφιαλτική, μικρής έκτασης, περιοχή που σιγά σιγά μας στραγγαλίζει τη χαρά και την ελαφράδα της ζωής.

Ο κόσμος, είναι από την φύση του μια συνεχής Πύλη. Κάθε φαινόμενο, κάθε εκδήλωσή του, είναι μια ευκαιρία να περάσουμε μέσα του. Το πέταγμα ενός μικρού πουλιού δίπλα μας, ο βαθύς ήχος των κυμάτων, το χαμόγελο ενός παιδιού και τόσα άλλα είναι μερικά από τα συνεχή περάσματα στον κόσμο της σύνδεσης των πάντων. Αφήνοντας έστω και για λίγα δευτερόλεπτα τον νοητικό μας κόσμο, γευόμαστε κάτι από την αχανή ομορφιά του πραγματικού κόσμου. Η μεταφορά της προσοχής μας από τις σκέψεις μας σε αυτό που συμβαίνει τούτη εδώ την στιγμή, μας διαλύει τον εφιάλτη. Καθώς θα επισκεπτόμαστε όλο και συχνότερα το Τώρα (όποτε το θυμόμαστε), δύο πράγματα θα συμβαίνουν. Πρώτα νιώθουμε μία ενέργεια να μας επισκέπτεται και να μας χαρίζει ζωτικότητα και δεύτερον αποκτάμε ένα ουσιαστικό ενδιαφέρον για τον κόσμο.  Οι άνθρωποι και το περιβάλλον θα σηκωθούν από την αφάνεια που τους είχε κρατήσει ο νους μας και θα αποκτήσουν μια σημαντικότητα που θα διαρκεί όσο το κάθε γεγονός και μετά θα σιωπούν για να παραχωρήσουν  την θέση τους στο επόμενο.

Κατανοούμε όλο και περισσότερο την μηχανικότητα του νου μας και επιστρέφουμε στην πραγματικότητα όλο και συχνότερα. Δεν μας ασκεί πια ο νους μας την γοητεία που μας ασκούσε, ούτε αισθανόμαστε το δέος - ανάμεικτο με τον φόβο - που συνόδευαν την απόλυτη κυριαρχία του. Οι σκέψεις αναδύονται καθαρές και διαυγείς και δημιουργούν συλλογισμούς όταν τις χρειαζόμαστε. Το τοπίο του νου μας καθαρίζει από μέσα προς τα έξω. Το Τώρα μπορεί να λειτουργεί σαν χαλί σιωπής, όταν αυτό επιλέγουμε, και οι σκέψεις που διαλέγουμε, γίνονται αποφάσεις και πράξεις που διακρίνονται πλέον καθαρά επάνω σ΄αυτό το χαλί.

Kalliope