Πλαστές προσεγγίσεις (Μέρος 4ο, οι Τέχνες)

Οι Τέχνες είναι οι μεγαλειώδεις πύλες που στο πλατύσκαλό τους υπάρχει σπαρμένη πολλή ματαιοδοξία αλλά και πολύς πόνος και απομόνωση.΄Ολοι μας θαυμάζουμε τους μεγάλους καλλιτέχνες για τα αριστουργήματα που μας χαρίζουν και που τα απολαμβάνουμε στα Μουσεία, ή που ακούμε στις αίθουσες των συναυλιών ή στα θέατρα. Είναι αδιαμφισβήτητη η αξία τους και από την κοινωνία μας. Οι καλλιτέχνες αποθεώνονται (έστω και μετά θάνατον), σε έναν οργανωμένο κόσμο ο οποίος τους θεωρεί το άνθος του κοινωνικού ιστού. Το έργο τους, δεξιοτεχνικά άριστο και εμπνευσμένο, μοιάζει να προέρχεται από μιαν άυλη δεξαμενή που ανεξάντλητα παραχωρεί το απόθεμά της σε όλους εκείνους που με ζήλο την ανακαλύπτουν και την ακολουθούν.

΄Ομως οι μεγάλοι εμπνευστές αυτών των αριστουργημάτων σπάνια καταφέρνουν να ανέβουν τα σκαλοπάτια της ευδαιμονίας. Μάταια κυνηγούν την γαλήνη μέσα από την αναγνώριση τους από την πολιτεία ή την κοινωνική ελίτ που η καλλιέργειά της, της επιτρέπει ίσως να αντιλαμβάνεται την εργασία τους. Η στιγμή της δημιουργίας δεν βρίσκει σχεδόν ποτέ ψυχικό αντίκρισμα μέσα τους. Αρκετοί καλλιτέχνες βρίσκονται συχνά στην ζώνη του σκοταδιού μην μπορώντας να ανταλλάξουν την Τέχνη τους με κάποια εσωτερική πληρότητα. Φαίνεται σαν όσο εκείνοι ανεβαίνουν τα φωτεινά βάθρα της φήμης και της αποδοχής, τόσο βυθίζονται σε προσωπικούς λαβυρίνθους.

Γιατί η Τέχνη από μόνη της δεν μπορεί να αποτελέσει το διαβατήριο ολοκλήρωσης ούτε για τους καλλιτέχνες που την δημιουργούν αλλά ούτε και για τους φιλότεχνους που την απολαμβάνουν ή την καταναλώνουν; 

Οι καλλιτέχνες συχνά αναπτύσσουν έναν ναρκισσισμό που τους οδηγεί στην εσωτερική απομόνωση. Θεωρώντας τους εαυτούς τους ανώτερους από τους υπόλοιπους, τους τοποθετούν σε μία περίοπτη θέση, αλλά από εκείνη την θέση, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική επικοινωνία. Πολύ συχνά καλλιεργούν την απομόνωση και την διαφορετικότητα.

 Στα Αρχαϊκά χρόνια, οι καλλιτέχνες δεν υπέγραφαν τα έργα τους. Βλέπουμε τους περίφημους Κούρους και τις Κόρες και δεν γνωρίζουμε τον καλλιτέχνη που τους φιλοτέχνησε. Αυτό δεν αφαιρεί καθόλου την αξία τους. Αποδίδεται στο έργο η πραγματική του αξία. Το ίδιο συνέβαινε και στην Αρχαία Κινεζική Τέχνη. Οι καλλιτέχνες δεν αναδείκυαν την προσωπικότητά τους αλλά έμεναν στο παρασκήνιο για να μιλήσει το έργο τους από μόνο του. Το έργο, εξ΄άλλου, δεν έχει ανάγκη από βοήθεια.

Η Τέχνη δεν είναι το διαβατήριο για την ένωσή μας με το Όλον. Μας εκλεπτύνει τις αισθήσεις, μας βοηθά να έχουμε ένα βλέμμα περισσότερο πολυγωνικό, αλλά δεν μας οδηγεί έξω από τον νου μας. Για να πλησιάσουμε αυτήν την έξοδο, δεν χρειάζεται να είμαστε μεγάλοι καλλιτέχνες ή μεγάλοι επιστήμονες. Ο δρόμος είναι πολύ πιο ταπεινός και χρειάζεται τεράστια ευαισθησία για να τον αντιληφθεί  κανείς μέσα απ΄τον γενικό νοητικό θόρυβο στον οποίο επιδίδεται ο νους μας καθημερινά.

Η Πύλη προς την αληθινή διάσταση της ζωής είναι στην πραγματικότητα ορθάνοικτη. Τίποτε δεν την εμποδίζει. Κανένα πτυχίο, καμιά οικονομική ή άλλη εξασφάλιση δεν είναι ικανές να διασφαλίσουν την διεύρυνση της αντιληπτικότητας μας. Καμιά κοινωνική ή καλλιτεχνική καταξίωση δεν μπορεί να μετακινήσει κάποιον προς τον κόσμο του πραγματικού. Αντίθετα σχεδόν πάντοτε θεμελιώνει την ανάγκη του για την επιβράβευση του τεράστιου Εγώ του.

Kalliope