Ανεβαίνοντας τον τσιμεντένιο στενό δρόμο απ΄το
λιμανάκι, βρισκόμαστε ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση. Γιγάντια σκίνα και
πουρνάρια, τυλιγμένα με βάτα, δημιουργούν έναν αδιαπέραστο κόσμο που δεν αφήνει
τίποτε να τον διαπεράσει. Μικρά κυπαρίσσια στην άκρη του δρόμου, σκορπούν ένα όμορφο
άρωμα. Πουλιά κελαηδούν κοντά και μακρύτερα. Μικρά ζωάκια σέρνονται στο κενό
που δημιουργούν χαμηλά τα κλαριά των πουρναριών. Μας περιβάλλει ένας καμβάς ησυχίας και γαλήνης που
επάνω του υφαίνονται οι γεμάτοι λαμπρότητα
ήχοι του πρωινού.
Κοιτώντας γύρω
μας, οι ενήλικες αλλά και τα μικρά παιδιά του δυτικού κόσμου από τα πρώτα κιόλας
χρόνια της κοινωνικοποίησης μας, σπάνια γελάμε. Η μελαγχολία έχει κολλήσει στο
δέρμα μας και κοιτώντας γύρω μας, μην βλέποντας κανέναν να διαμαρτύρεται γι αυτό,
συνεχίζουμε να την κουβαλάμε σιωπηλά.
Όσο περισσότερο υλιστική γίνεται μια κοινωνία
τόσο χάνει την επαφή της με την πηγή της ίδιας της χαράς. Σ΄αυτόν τον κόσμο,
είναι φυσικό τα παιδιά να απολαμβάνουν σκυθρωπά τις ανεξάντλητες κονσέρβες
διασκέδασης που τους προσφέρονται. Όλα κυμαίνονται στο επίπεδο της απασχόλησης
τους από βιομηχανίες διασκέδασης που τους μαθαίνουν ότι αυτός είναι ένας κόσμος
ονείρου και πως η πραγματικότητα είναι κάτι διαφορετικό.
Αντίθετα τα
παιδιά των λιγότερο προνομιακών κοινωνιών, μαθαίνουν την ζωή μέσα από το
καθημερινό παιχνίδι του δρόμου. Αυτή η καθημερινότητα αμβλύνει την φαντασία
τους και τους αποκαλύπτει τους φυσικούς νόμους των πραγμάτων. Το χώμα, το νερό,
τα φύλλα ή τα κλαριά των δέντρων είναι το υλικό που θα τους αφυπνίσει την
αιώνια σχέση τους με το περιβάλλον και θα τους αναπτύξει τη φαντασία για να
μπορέσει να χωρέσει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της πραγματικότητας. Ο κόσμος
εκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις και τα παιδιά είναι εκείνα που μπορούν να
το αντιληφθούν πρώτα μέσα από την γνωριμία τους με αυτόν. Αυτό που οι μεγάλοι
αποκαλούμε κόσμο της φαντασίας είναι ο χώρος που εκτείνει η συνειδητότητά μας
για να μας ετοιμάσει για το αδιανόητο. Από εκεί, από τα απέραντα λιβάδια των
φανταστικών κόσμων μπορεί κάποιος ενήλικας ευκολότερα να αντιληφθεί έναν Σύμπαν
που τα φωτόνια ταξιδεύουν αιώνια μέσα μας και γύρω μας ανεμπόδιστα για
εκατομμύρια χρόνια και που μπορούν να αλληλεπιδράσουν ακαριαία. Ο κόσμος των
φωτονίων και του ολογραφικού σύμπαντος είναι ευκολότερα προσβάσιμος από ανθρώπους
που διατηρούν χώρο μέσα τους για να αγκαλιάσουν δυσνόητες αλήθειες. Χώρο έχουν
τα παιδιά. Υπάρχουν περιοχές του εγκεφαλικού τους χάρτη που μπορούν να
επιτρέψουν πολύπλοκες πληροφορίες. Μέσω αυτών των πληροφοριών διευρύνουν αυτό
που εννοούμε κόσμο. (τα παιδιά δείχνουν μία έντονη αντιπάθεια για την μάθηση
δια μέσου της επανάληψης και όχι δια μέσου της εμπειρίας). Τα παιδιά γνωρίζουν
πως βρίσκονται μακριά απ΄αυτό το οποίο θα μπορούσαν να είναι. Κάθε φορά που
προσπαθούμε να τα «προσγειώσουμε» στον μικρό και τετρημένο μας κόσμο,
σκοτώνουμε κάτι από την απέραντη αντιληπτικότητα τους. Κάτι από τον σπόρο που
φέρουν για έναν καλύτερο κόσμο.
Kalliope
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου