Σχετικά με την ευτυχία και την ασθένεια (Μέρος 2ο)

Γιατί δεν έχουμε κοιτάξει σε βάθος την μηχανή μέσα από την οποία λειτουργούμε. Μην μπορώντας να παρακολουθήσουμε την ίδια μας την δραστηριότητα, ότι κάνουμε έχει έναν τυχαίο προσανατολισμό. Έτσι, ζούμε έχοντας συνεχώς τις λειτουργίες μας ασυντόνιστες. Παραδείγματος χάριν, καταναλώνουμε πολλή τροφή σε περιστάσεις που μετά δεν προβλέπεται κάποια σημαντική κατανάλωσή τους, εργαζόμαστε χωρίς διακοπή ακόμα και όταν το σώμα μας δείχνει σημεία κόπωσης, εκτιθόμαστε σε χιλιάδες αρνητικά συναισθήματα που ενώ δεν τα αντέχουμε δεν έχουμε την δύναμη να τα αποφύγουμε και πολλά άλλα... Οι δραστηριότητες μας δεν είναι συνειδητές, δεν περιέχουν κανένα σχέδιο και συνεπώς καμιά αρμονία. Για να λειτουργήσει ο οργανισμός σε καλά επίπεδα χρειάζεται αυτήν την αρμονία των επί μέρους στοιχείων του. Πρέπει να συνεργάζεται αρμονικά το στομάχι με το συκώτι,  πρέπει να γνωρίζουν οι αισθήσεις τι είναι εκείνο που προσλαμβάνουν σαν πληροφορία και να στέλνουν το μήνυμα παντού στον οργανισμό. Εν τη απουσία μας καταλήγουν το καθένα να λειτουργεί χωρίς την σεινήδηση του οργανισμού σαν σύνολο. Αυτό μακροπρόθεσμα αποσυντονίζει, ξεκουρδίζει το όργανο του σώματος μας. Και δεν ξέρουμε τον τρόπο να το ξανακουρδίσουμε. Αποτελούμαστε από μια ορχήστρα με πολλά όργανα, που το κάθε ένα απ΄αυτά παίζει διαφορετικό ρόλο μέσα της, ενώ εμείς, αδυνατούμε να καταλάβουμε πως βρισκόμαστε στο πόντιουμ χωρίς να καταφέρνουμε να την διευθύνουμε. Οι ασθένειες, έρχονται για να μας υπενθυμίσουν την κακή λειτουργία της μηχανής μας. Και όσο μένουμε σε μία μόνιμη σχέση με την ασθένεια απομακρυνόμαστε πολύ απ΄αυτό που ονομάζουμε ευτυχία. Πολλοί θα πουν πως ευτυχία δεν υπάρχει καν και εν μέρει έχουν δίκιο. Κάτω από τις παρούσες συνθήκες είναι σχεδόν ανόητο να μιλάμε για αυτήν. Όμως δεν μπορούμε να διανοηθούμε κάτι που δεν μπορεί, δυνητικά, να υπάρξει. Άπαξ και μπορούμε να το διανοηθούμε, αυτό μπαίνει στην σφαίρα του υπαρκτού. Έτσι, η ευτυχία που μπορεί να υπάρξει, έχει κατ΄αρχάς σχέση με την αρμονική συν-ύπαρξη και την καλή λειτουργία του οργανισμού μέσα στον οποίον ζούμε. Και ο οργανισμός αυτός δεν είναι μόνον το σώμα μας αλλά και ο Κόσμος με τον οποίο σχετιζόμαστε καθημερινά. Η ορχήστρα μας είναι όσο μεγάλη μπορεί να χωρέσει η αντιληπτικότητά μας. Υπάρχει ένας δρόμος τον οποίο χρειάζεται να διανύσουμε για να λειτουργήσουμε με την μεγαλύτερη απόδοση καταναλώνοντας την λιγότερη δυνατή ενέργεια.
 Kalliopi