Πως μπορεί να πλησιάσει κανείς το μέρος εκείνο του εαυτού του που δεν είναι
προσαρτημένο επάνω στο άρμα των καθημερινών νοητικών και συναισθηματικών του αντιδράσεων;
Η αφύπνιση είναι πάντοτε δύσκολη επειδή πρόκειται για έναν ύπνο που έχει
ακολουθήσει την ύπαρξή μας σ΄όλη της την διάρκεια. Γιατί είμαστε αυτός ο ύπνος.
Από την αρχή δεχθήκαμε την ερμηνεία για το πως είναι ο κόσμος. Κι αν ακόμη
αναρωτηθήκαμε για την ερμηνεία αυτή, ήταν υπό μορφήν παραπόνων. Θυμώσαμε για
την σκληρότητα της ζωής, για την αδικία και για τις χαμένες προσδοκίες μας.
Αντιλαμβανόμαστε την ζωή σαν ένα σύνολο από στιγμές που κυλούν μέσα από τα χέρια μας σαν την
άμμο της ερήμου. Γράφουμε, τραγουδάμε, χορεύουμε την μικρή μας ζωή, δεν μπορούμε όμως να συγ-κρατήσουμε την ροή της ούτε για μια στιγμή. Και η θλίψη είναι εκεί και μας κυκλώνει. Στην λογοτεχνία μας, στα τραγούδια μας, στις αντιδράσεις μας που συνοδεύουν την γέννηση, μας την χαρά και τον θάνατο μας. Είναι όπως το αλάτι στα τρόφιμα.
Υπάρχει παντού. Είναι δεμένο με την αίσθηση της γεύσης της ζωής. Αν πούμε σε
κάποιον να τα αφαιρέσει από την ζωή του θα αγανακτήσει. Θα είναι σαν να του
ζητάμε να πάψει να ζει και να εκφράζεται. Γιατί έχει μάθει να εκφράζεται
μ΄αυτόν τον τρόπο. Μέσα από το παράπονο και την νοσταλγία. Και αυτό προεκτείνεται και στις
πεποιθήσεις των λαών που έχουν δέσει την ύπαρξή τους με τις “χαρές και τις λύπες” τους. Όποια πέτρα
κι αν σηκώσει κανείς θα βρει από κάτω κάποιο παράπονο. Κάποια νοσταλγία
για κάτι που έγινε παλιά που ήταν ομορφότερο και αγνότερο απ΄αυτό που
γίνεται τώρα. Η «προσωπικότητα» των λαών αναδύεται μέσα από το κοινό τους παρελθόν. Αυτή
τους κάνει να είναι αυτοί που είναι και όχι κάποιοι άλλοι. Και σ΄αυτήν μετέχουμε και
οι καλλιτέχνες της κάθε εποχής μέσα από την λαική παράδοση. Μοιραζόμαστε τα κοινά χαρακτηριστικά της "προσωπικότητας" της φυλής μας.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου