Η αγάπη (Μέρος 1ο)

Η αγάπη βρίσκεται στο ταβάνι κάθε νοητικού δωματίου, ανεξάρτητα από το πως την κατανοεί ο καθένας μας. Είναι μια έννοια πασπαρτού την οποία χρησιμοποιούμε, ο καθένας μας ανάλογα με τον ψυχικό του χώρο. Η χρήση της έννοιας αυτής διαφέρει τόσο όσο και οι άνθρωποι που την προφέρουν. Και όχι μόνον διαφέρει αλλά απέχει και πολύ απ΄αυτό που αντιπροσωπεύει. Έτσι, γίνεται και αυτή ένα μαξιλαράκι πού επάνω του ακουμπάμε τις προσδοκίες μας καθώς συνεχίζουμε τον ύπνο μας. Γιατί όταν μιλά κανείς για μία υψηλή έννοια καθημερινά, έχει και την ψευδαίσθηση πως την έχει κάνει κομμάτι της ζωής του. Μοιάζει με τους πολιτικούς και τις υποσχέσεις  που στο τέλος τις πιστεύουν και οι ίδιοι!

Το πιο πολύπλοκο όμως κομμάτι σε σχέση με την αγάπη είναι η ασάφεια που την περιβάλλει. ΄Οπως και με την ελευθερία, την δημοκρατία, την δικαιοσύνη η αγάπη καθρεφτίζει το είδος του ανθρώπου που την χρησιμοποιεί.

Μπορεί να την επικαλούνται χιλιάδες άνθρωποι δίνοντάς της διαφορετική σημασία ο καθένας απ αυτούς.
Αν επιχειρίσουμε να την αναλύσουμε θα διαπιστώσουμε πως μας ξεφεύγει συνεχώς μιας και για να την καθορίσουμε θα πρέπει να ανατρέξουμε στο ποιόν του ανθρώπου που την επικαλείται. Η αγάπη για άλλους είναι μια τέλεια κατάστασης ζωής την οποία προσπαθού να προσεγγίσουν, για άλλους είναι αποκλειστικά ο οικογεκειακός τους περίγυρος ενώ άλλοι την εντοπίζουν μόνον στην Θεική πρόθεση.
Μοιάζουμε σαν να τριγυρίζουμε μέσα στην ομίχλη χωρίς να μπορούμε να την κρατήσουμε μέσα στα χέρια μας μιας και είναι σχεδόν άυλη. Έτσι την αφήνουμε να κυκλοφορεί ανάμεσά μας δίνοντάς μας την εντύπωση πως γινόμαστε μέρος της έστω και κατά διαστήματα.

Kalliopi