Η παραχώρηση της δύναμής μας (Μέρος4ο)

“Αν μείνεις πολλές μέρες χωρίς να φας, ο ουρανός φαίνεται πιο καθαρός, πιο γαλανός και πιο λείος πάνω από την άσπρη γη. Οι ήχοι ακούγονται πιο δυνατά, διαρκούν περισσότερο, σαν να βρίσκεσαι μέσα σε σπηλιά, και το φως φαίνεται πιο διάφανο και δυνατότερο”.  Le Clazio ‘Desert’ 

Παραχωρούμε την δύναμή μας με κάθε ευκαιρία. Και μην γνωρίζοντας τι συνέπειες  παρατηρούμε την ζωή μας να φτωχαίνει και να δυσκολεύει και αυτό αντί να μας αφυπνίσει μας παραλύει. Η δύναμη είναι μέρος της ζωτικής μας ενέργειας. Είναι ένα θεμελιώδες στοιχείο με το οποίο γεννιόμαστε. Η παιδική μας ηλικία είναι, συνήθως, γεμάτη από αυθόρμητες εκδηλώσεις αυτής της δύναμης. Το γνωρίζουμε γιατί μας άφηνε την γεύση ενός παλλόμενου ενθουσιασμού. Έτσι όταν γυρίζουμε μέσω της μνήμη μας πίσω σ΄αυτήν, θυμόμαστε κάτι από την αίσθηση αυτής της  ζωντανής χαράς. Δεν μπορούμε όμως να καταλάβουμε ούτε πότε την χάσαμε ούτε γιατί. Και δεν μπαίνουμε στον κόπο να αντιληφθούμε την πηγή του λάθους. Προτιμάμε να δεχθούμε την ζωή σαν έναν άνισο αγώνα που το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πολεμήσουμε για να σταθούμε όρθιοι.

 Με αυτόν τον τρόπο εγκαταλείπουμε για πάντα εκείνη την χαρά που μας έδινε την αίσθηση ότι είμαστε κύριοι της κάθε μας στιγμής. Μας φαντάζει τόσο μακρινή εκείνη η εποχή που πιστεύουμε πως ανήκει μόνον στον παιδικό κόσμο. Στην αθωότητα της παιδικής ψυχής. Ναι! Ανήκει στην αθωότητα που μπορεί όμως να έχει κάθε ψυχή που δεν παύει να νιώθει τον παλμό της.

Υπάρχουν άνθρωποι που τα μάτια τους να λάμπουν όχι από χαρά για κάτι που πιθανώς τους συμβαίνει αλλά επειδή απλώς ζουν και υπάρχουν ετούτη εδώ την στιγμή. Που έχουν εγκαταλείψει τις πρόσκαιρες προσδοκίες και έχουν γλιστρήσει στην πηγή της δύναμής τους. Εκεί βαπτίζονται ξανά άνθρωποι με τεράστια φυσική ενέργεια. Αυτό το “βάπτισμα” τους χαρίζει μια λάμψη που κάνει τους άλλους να την βλέπουν χωρίς να μπορούν να προσδιορίζουν την προέλευσή της. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι κάτοχοι του κέντρου της δύναμης. Μην έχοντας πολλά για τα οποία αγωνίζονται να κρατήσουν “όπως ήταν”, ενσωματώνουν την κάθε στιγμή στην πηγή της. Ρέουν με την ζωή που ρέει, και ανακαλύπτουν μέσα της την χαρά.

Kalliopi