Πολλά από τα ήθη και τις παραδόσεις
μας κρατούν δεμένους. Αν δεν καταφέρουμε να λυθούμε απ΄αυτά και αν δεν απεγκλωβιστούμε
από το ισχυρό τους ρεύμα, δεν θα πλησιάσουμε ποτέ τον Κόσμο του πραγματικού. Γιατί δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε από κάτι που
δεν μας δημιουργεί την αίσθηση της παγίδευσης. Μόνον αν νιώσουμε
παγιδευμένοι μέσα σ΄αυτό το ρεύμα θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το πως
λειτουργεί. Αν δεν το παρατηρήσουμε σαν μονάδες, σαν πολίτες, σαν λαός και σαν
κάτοικοι του πλανήτη δεν θα καταφέρουμε να σταματήσουμε τα παράπονα. Και θα συνεχίσουμε
να αναζητούμε μέρη και τρόπους για να τα αναπαράγουμε. Όλοι μας, είμαστε λίγο
ως πολύ δεμένοι σ΄αυτό το άρμα. Οι μέσοι άνθρωποι με το να παραπονιούνται για
την καθημερινότητά τους σε κάθε ευκαιρία, ενώ οι διανοούμενοι με το να
περιτυλίγουν την θλίψη τους, με άρτια εκφρασμένες ποιητικές εκφράσεις ή δυνατό
πολιτικό λόγο. Όλοι μας είμαστε μέσα. Τόσο που, αν δούμε κάποιον να ζει χωρίς αυτό μας μοιάζει ακατανόητος.
Όταν αρχίσει να παρατηρεί κάποιος τα
γεγονότα που συμβαίνουν, με άγρυπνο βλέμμα, δεν θα του μείνει καιρός για να
πικραίνεται για το που πηγαίνει αυτός ο κόσμος. Εκείνος που βλέπει,
αντιλαμβάνεται αμέσως πως το μεγαλύτερο κομμάτι του πόνου μας είναι φτιαγμένο
στην περιοχή των πεποιθήσεων μας. Ξεκινά από ένα εξωτερικό ερέθισμα που αντί να
οδηγήσει το πρόβλημα προς την λύση του, μας βάζει στην διαδικασία της επανάληψής του, σαν σκέψη και
σαν συναίσθημα. Όταν κάποιος αρχίσει να ζει στον πραγματικό Κόσμο, οδηγείται από
ένα ερέθισμα σε μία πράξη. Αυτό τον κάνει άμεσο και όχι θλιμμένο. Θλιμμένοι είμαστε όλοι εμείς που κουβαλάμε
τον πόνο του κόσμου μας μέσα στον νου μας!
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου