Το μεγαλύτερο μας εμπόδιο (Μέρος 1ο)

Ζώντας σε έναν πολιτισμό που προσπαθεί να μας παρέχει κάθε δυνατή άνεση ώστε να μας απαλλάξει από δευτερευούσης σημασίας εργασίες, καταντάμε όλο και πιο νωθροί. Αυτό δεν το αντιλαμβανόμαστε ή μάλλον κι αν ακόμα το αντιληφθούμε το θεωρούμε φυσικό. Λέμε συχνά ότι οι παλαιότερες γενιές είχαν μεγαλύτερη αντοχή ή μεγαλύτερη εγκαρτέρηση. Αυτό συμβαίνει γιατί αφαιρούμε μέρα με την μέρα από την ζωή μας τις χειρονακτικές εργασίες, θεωρώντας τες κάπως υποτιμητικές. Έτσι βρισκόμαστε συχνά να περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας πίσω από ένα γραφείο, παριστάνοντας τους σημαντικούς και- μην έχοντας που να καταναλώσουμε την ενέργειά μας - πηγαίνουμε και κάνουμε διάφορα σπορ τα Σαββατοκύριακα. Κατά την διάρκεια της εβδομάδας, είμαστε δυσαρεστημένοι από τον εργασιακό εγκλωβισμό μας  και όταν αυτή τελειώνει, δραπετεύουμε. Η κατανάλωση ενέργειας γίνεται τότε υπό την μορφήν μιας παράξενης εξαναγκαστικής διασκέδασης.

Τι συμβαίνει όμως όταν ακολουθούμε αυτήν την διαδικασία; Κατ΄αρχήν, χωρίζουμε την ζωή μας σε δύο μέρη (τουλάχιστον). Στο κομμάτι της δουλειάς και των υποχρεώσεων και στο κομμάτι της διασκέδασης. Υποχρεώνουμε καθημερινά τον εαυτό μας να υπομένει μια εργασία με ένα συγκεκριμένο ωράριο ενώ στις αργίες, τον σπρώχνουμε ...να ξεδώσει! Όλα αυτά περιέχουν κάποια παράδοξα. Το κομμάτιασμα της εβδομάδας είναι μία ένδειξη μόνο. Στην ουσία όλη μας η ζωή είναι τεμαχισμένη  περισσότερο ή λιγότερο, κατά την κρίση μας, σε σημαντικά γεγονότα, στάδια, περιόδους κ.λπ. Πέρα όμως από αυτά που θεωρούμε σημαντικά ή όχι, μας διαφεύγουν τεράστια κομμάτια ζωής.

Kalliopi