Σχετικά με τα συστήματα προσέγγισης της αλήθειας (Μέρος 2ο)

Χρειάζεται να δράσω. Να είμαι άμεση και αποτελεσματική. Πως; Με το να τρέξω στο κοντινότερο νοσοκομείο, να πάρω κάποια παυσίπονα κ.λπ.    Κι όταν νιώθω μοναξιά υπάρχει κάποια Ιδέα που θα με κάνει να σταματήσω να την νιώθω;  Μπορώ ίσως  δημιουργόντας ένα πλέγμα ιδεών να την ξεγελάσω. Μπορώ να παραπλανήσω τον εαυτό μου, όμως κάπου εκεί μέσα θα σιγο-ψιθυρίζει και πάλι ο πόνος και η απόγνωση. Υπάρχει κάποιος δρόμος που να οδηγεί προς τον πέραν των ιδεών τόπο προς μια και μοναδική αλήθεια; Δυστυχώς ή ευτυχώς όχι. Δυστυχώς γιατί αν υπήρχε θα τον είχαμε πάρει και θα είχαμε απαλλαγεί από την έρευνα εδώ και αιώνες. Και ευτυχώς που δεν υπάρχει γιατί στην ουσία δεν μπορεί να γίνει κανείς δάσκαλος κανενός. Γιατί όταν βρίσκεσαι μέσα στην αλήθεια είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήσεις μέσα από τις Ιδέες αλλά ούτε να χρησιμοποιήσεις σωτήρια Ιάματα που να απαλύνουν την έλλειψή της.

 Και ως εκ τούτου η ευτυχία και η αρμονία δεν περιμένουν στο βάθος κανενός μονοπατιού. Δεν περιέχονται σε κανένα κίνημα. Δεν αποτελούν τρόπαιο καμιάς Θρησκείας και καμιάς Ιδεολογίας. Η ευτυχία δεν πλησιάζεται. Δεν υπάρχει κάποια απόσταση να διανύσει κανείς και σαν φθάσει να του απονεμειθεί το βραβείο της.

Τούτη η στιγμή είναι η μοναδική που έχουμε. Ο θησαυρός και η ομορφιά βρίσκεται μέσα στην αθωότητά μας, στη χαρά, το γέλιο μας και την αντιληπτικότητά μας. Και είναι μόνον ετούτη η στιγμή μέσα στην οποία μπορούν να εκδηλωθούν όλα. Ούτε στο χθες, ούτε στο αύριο παρά μόνον στο Τώρα.

Kalliopi