Πως μπορεί κανείς να αποταυτιστεί από τις σκέψεις του; (Μέρος 2ο)

Μια απαλή βροχή χαϊδεύει θα’λεγες τις επιφάνειες που ακουμπά καθώς το κελάιδισμα ενός μικρού πουλιού την διασχίζει.

Στρέφοντας το βλέμμα μας  έξω από τον νου μας, ανακαλύπτουμε μια τεράστια χώρα, χωρίς σύνορα, χωρίς Ιστορία, χωρίς παρελθόν, χωρίς μέλλον, χωρίς προσδιορισμούς. Γεμάτη χρώματα και κρυστάλλινους ήχους. Μια χώρα άπειρων εκδηλώσεων και άπειρων εναλλαγών. Δραπετεύοντας από τα στενά όρια των πιστεύω μας, ανοίγουμε την ζωή μας στην ζωή της ένωσης μας με ότι μας περιβάλλει.

΄Ολα σ΄αυτήν την χώρα νιώθουν την ένωσή  μεταξύ τους. Τίποτε δεν περισσεύει. Τίποτε δεν είναι απομονωμένο. Τίποτε από την στιγμή που περάσει αυτήν την πόρτα, δεν νιώθει μοναξιά. Κάθε στιγμή νιώθει την τεράστια αγκαλιά αυτών που συμβαίνουν. Τίποτε δεν είναι ξένο. Ακόμα και το πιο αποτρόπαιο, κάτω από το βλέμμα της ενότητας μαλακώνει και συγχωνεύεται σ΄αυτήν. Δεν υπάρχει κάτι κακό που οι άλλοι δημιουργούν εναντίων κάποιων άλλων. Το ίδιο το σώμα μας στρέφεται ενάντια του εαυτού του. Πολεμά ένα κομμάτι του. Δημιουργεί εχθρούς μέσα από τα ίδια του τα κύτταρα. Μας θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως ο καρκίνος δεν είναι τίποτε άλλο από την σωματική έκφραση μιας μεγαλύτερης σύγκρουσης; ΄Η μήπως η πλατύτερη σύγκρουση οδηγεί το μικρότερο σώμα μας στην ασθένεια; ΄Οτι συμβαίνει επάνω συμβαίνει και κάτω. Ότι συμβαίνει μέσα, συμβαίνει και έξω. Στην ουσία αυτά τα όρια δεν υπάρχουν. Όλα είναι ενωμένα. Όλα πλέουν στο ίδιο κοσμικό υγρό που περιβάλλει τα πάντα. Που περιλαμβάνει τα πάντα. ΄Οτι συμβαίνει σ΄ένα κομμάτι αυτού του κόσμου, συμβαίνει και στο σύνολό του. Ο Οργανισμός είναι ένας κι αν ένα κομμάτι του νοσεί, σημαίνει ότι νοσεί ο ίδιος.
Kalliopi