Η βαρύτητα (Μέρος 2ο)

Μέχρι τώρα ο διαχωρισμός της ποιότητας των σκέψεων γινόταν με βάση την σοβαρότητα τους. Επί παραδείγματι οι επιστημονικές σκέψεις θεωρούνται σημαντικές. Οι φιλοσοφικές σκέψεις επίσης όπως και οι δημιουργικές. Αντιθέτως οι σκέψεις για τα απλά καθημερινά θέματα  θεωρούνται δευτερεύουσας σημασίας. Απλές και κοινότυπες δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον. Οι σκέψεις ανησυχίας ή προβληματισμού ή οι σκέψεις που δημιουργούνται από τις επιθυμίες μας, συγκαταλέγονται στην τελευταία κατηγορία σπουδαιότητας και μπορούν να αξιοποιηθούν μόνον από ποιητές ή  λογοτέχνες. Όλα όμως αυτά συμπεριλαμβάνονται στην αξιολόγηση που έχει γίνει στο παρελθόν που έχει σαν βάση την σημασία που έχουμε δώσει στον ανθρώπινο νου. 

Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να διακρίνουμε την ποιότητα των σκέψεών μας παρά μόνον όταν αποκτήσουμε την δυνατότητα να τις παρατηρούμε, χωρίς να τις κρίνουμε, καθώς εμφανίζονται στην οθόνη του νου μας. Και για να συμβεί αυτό χρειάζεται να είμαστε απαλλαγμένοι από ετικέτες. Αυτό μας δημιουργεί τεράστια δυσκολία διότι είμαστε αγκιστρωμένοι από τις κοινωνικές μας πεποιθήσεις οι οποίες μας ορίζουν και την προσωπική μας αξία. Με αυτόν τον τρόπο είμαστε σφιχταγκαλιασμένοι με αυτές και πολύ δύσκολα θα τις εγκαταλείπαμε οικοιοθελώς. Αν όμως αρχίσουμε να αποσύρουμε μέρη αυτών των πεποιθήσεων που αφορούν στην  αναγκαία κυριαρχία του νου μας θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα προς την επανεξέτασή τους.

Η συνεχής απασχόλησή μας με πράγματα σκέψεις και γεγονότα που μας έχουν επιβληθεί ως σπουδαία δεν μας επιτρέπει να πάρουμε τις αποστάσεις που χρειαζόμαστε για να τα δούμε όπως είναι. Περνάμε τεράστιο διάστημα της ζωής μας σκεπτόμενοι και δρόντας χωρίς να αναλογιζόμαστε ότι οι περισσότερες απ αυτές τις σκέψεις όπως και οι πράξεις μας γίνονται μηχανικά χωρίς να έχουμε συνείδηση της πραγματικής τους φύσης όπως και του αντίκτυπου που έχουν στην ζωή μας. Συνήθως συνεχίζουμε μέχρι να βρεθεί κάποιος να μας το υποδείξει. Και τότε ξυπνάμε για λίγο, συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε σε λάθος θέση αλλά αμέσως μετά ενεργοποιείται μέσα μας ο μηχανισμός της συνήθειας που μας αποκοιμίζει ξανά.

Κalliopi