Τα πουλιά κελαηδούν και οι φωνές των ανθρώπων
ακούγονται μακριά. Το φως γλιστρά παντού. Σε κάθε τι. Οι επιφάνειες αναδύουν
μιαν ελαφράδα, σαν να μην έχουν βάρος, σαν να μην περιέχουν ύλη. Γύρω τους και
μέσα τους η σιωπή. Περικλείονται απ΄αυτήν. Κάθονται θα'λεγες πάνω σ΄αυτήν.΄Ολα
αναπνέουν.
Όταν ο νους μας σταματά
την δραστηριότητά του, κάτι διευρύνεται. Μοιάζει σαν να σβήνει ένα φως το οποίο
βρισκόταν πολύ κοντά στα μάτια μας και μας δυσκόλευε την όραση. Αρχίζουμε τότε
να νιώθουμε τον χώρο, τους ήχους, τις διαστάσεις και τις αποστάσεις καθαρότερα.
Αυτά που συμβαίνουν εκδηλώνονται μέσα από μία παράξενη διαύγεια. Είναι μοναδικά
την στιγμή που τα παρατηρούμε και ταυτοχρόνως είναι αναπόσπαστα μέρη ενός συνόλου που διευρύνεται στο άπειρο. Τίποτε
δεν περιέχει συναισθήματα. Τίποτε δεν περιέχει μνήμες. Το
παρόν είναι τόσο εκκωφαντικά δυνατό και επισκιάζει τα πάντα. Όλα σιωπούν
στον νου και ο μέχρι πρότινος σκοτεινός πρωταγωνιστής βρίσκεται ξαφνικά σ΄ένα
κατάφωτο παλκοσένικο όπου ότι αντιλαμβάνεται αναδύεται και λάμπει. Η απόσταση
πια δεν υπάρχει. Όσο μακρινό κι αν φαντάζει κάτι, δεν παύει να περιέχεται στο
ίδιο απέραντο και λαμπρό πάλκο.
Δεν χρειάζεται να
διασχίσουμε καμιά απόσταση παρά μόνο να στείλουμε εκεί την προσοχή μας και αυτό
θα λάμψει. Είναι όπως όταν νιώθουμε την άκρη των δακτύλων μας.
Δεν
υπάρχει τίποτε εκεί έξω. Το μόνο που τα κάνει να φαίνονται μακρινά ή κοντινά,
ξένα ή οικεία, είναι ο τρόπος που τα σκεπτόμαστε. Πολλά μέρη, μας φαντάζουν απόμακρα και ξένα μα αν
τύχει και τα επισκεφθούμε αρκετές φορές τότε μας φαίνονται πλέον κομμάτια του
δικού μας κόσμου.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου