Πως μπορεί να αποταυτιστεί κανείς από τις σκέψεις του; (Μέρος 3ο)

Τίποτε δεν μπορεί να αποκοπεί από το σύνολο. Τίποτε δεν μπορεί να αποσπασθεί. Μπορεί μόνο να νομίζει ότι είναι αποσπασμένο. Και τότε υφίσταται όλες τις συνέπειες τις απομόνωσης οι οποίες είναι καταστροφικές. Τίποτε δεν μπορεί να επιβιώσει μόνο του. Στην ουσία η αίσθηση της απόσπασης είναι πλασματική. Δημιουργεί όμως τεράστια προβλήματα. Νοσούμε σαν σώματα, νοσούμε σαν κοινωνίες, νοσούμε στις σχέσεις μας, νοσούμε σαν φυσικοί οργανισμοί και μεταδίδουμε την ασθένεια μας παντού. Σε ότι σχετιζόμαστε. 

Σηκώνοντας το βλέμμα προς τα έξω αντιλαμβανόμαστε καταρχήν το σώμα μας.

 Το σώμα μας που μας ακολουθεί βουβό - κι όμως τόσο ζωντανό - στο ταξίδι μας ενώ εμείς συνεχώς το ξεχνάμε. Λες και δεν κατοικούμε μέσα του. Περνάμε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας μακριά του. Κλεισμένοι στην σκοτεινή φυλακή του νου μας ενόσω εκείνο αλλάζει συνέχεια. Μετασχηματίζεται, δημιουργεί νέα κύτταρα, ρέει στο αμνιακό υγρό του κοσμικού χώρου.

Παράλληλα με το σώμα μας ταξιδεύουν και όλα τα άλλα όντα. Οργανισμοί φυτών, ζώων, άλλων ανθρώπων, γεωλογικοί οργανισμοί, θαλάσσιοι, ορεινοί και πεδινοί αλλά και οργανισμοί σχέσεων. 

Σύννεφα ταξιδεύουν στον ουρανό και ο άνεμος τα διαπερνά και τα βοηθά. Πουλιά ταξιδεύουν στους ουράνιους δρόμους βοηθούμενα από τους ανέμους και δέντρα περιμένουν τα πουλιά να τα γονιμοποιήσουν. 

΄Ολα είναι συνέχεια του ενός με το άλλο. ΄Ολα είναι διαφορετικές εκδηλώσεις της ίδιας ουσίας. Μόνο δραπετεύοντας από την φυλακή των σκέψεων θα ανακαλύψουμε το πως αυτές μπορούν να είναι στην υπηρεσία μας όποτε εμείς τις χρειαζόμαστε και όχι να είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα στον στενό, αποπνικτικό τους χώρο παριστάνοντας πως πέρα απ΄αυτές δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Kalliopi