Η σημασία των λέξεων και των λόγων μας (Μέρος 5ο)

  Είμαστε εξ΄ολοκλήρου κάτοπτρα της ανώτερης συνείδησης ενός ενιαίου και αρμονικού Κόσμου. Μέσα από αυτήν την συνειδητότητα μπορούμε να ξαναδιαβάσουμε το κάθε τι και να το εμβαπτιστούμε μέσα της. Και με αυτόν τον τρόπο θα καταστεί από τον καθένα μας καινούργιο. Ειδωμένο μέσα από το βλέμμα ενός νοήμονος πλάσματος. Αυτή  είναι η αναδημιουργία του άπειρου καθώς εκφράζεται μέσα από εμάς. Το κάτοπτρο άνθρωπος όσο θα επιτρέπει στον χώρο να υπάρξει μέσα του, τόσο αυτός ο κόσμος θα αποκτά γι αυτόν περισσότερες πλευρές. Θα μοιάζει σαν ένα διαμάντι που κάποιος αντιλαμβάνεται σιγά σιγά  πόσο πολυγωνικό είναι καθώς κάθε πλευρά του αντιπροσωπεύει μια άλλη οπτική συμμετοχής σ΄αυτόν τον κόσμο. Και ο πλούτος αυτών των επιλογών είναι ανεξάντλητος.

Ακόμη όμως μοιάζουμε με παιδιά που ερωτεύτηκαν πολύ ένα παιχνίδι που έδειχνε να έχει πολλές εφαρμογές και που μας κατέπληξε. Ο λόγος μας έχει την δυνατότητα να μας δημιουργήσει αυτήν την ψευδαίσθηση της πολλαπλότητας και των άπειρων εναλλαγών. Ανακυκλώνει θαυμάσια τον εαυτό του και δημιουργεί εσωτερικό θόρυβο, τέτοιο που είναι πολύ δύσκολο, αν κάποιος δεν είναι ξύπνιος και δεν παρακολουθεί την κίνησή του, να αντιληφθεί ότι υπάρχει και κάτι άλλο έξω από τον ίδιο. 

Καθώς  εκφράζουμε σκέψεις για μελλοντικές πράξεις, αρχίζει η καρδιά μας να χτυπά γρηγορότερα. Είναι σαν να ζούμε ήδη αυτό που προβάλλει  ο νους μας και το σώμα μας μπαίνει σε μια διαδικασία αόρατων δραστηριοτήτων. Μοιάζει θλιβερό να καταναλώνεται άσκοπη ενέργεια και περιττή εγρήγορση για κάτι που δεν συμβαίνει παρά σαν προβολή σκόρπιων εικόνων που επαναλαμβάνονται μέσα στον ίδιο μας τον νου!

Με τον ίδιο τρόπο χάνουμε ενέργεια αλλά και επικοινωνία με το περιβάλλον μας όταν μιλάμε για το παρελθόν μας. Εγκλωβισμένοι στους λαβυρίνθους των συγκεχυμένων εικόνων και συναισθημάτων μας αλιεύουμε λέξεις κατάλληλες να τα προσδιορίσουν μόνο που σε αυτόν τον κυκεώνα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να θολώσουμε το κάτοπτρό μας και να χάσουμε οριστικά την δυνατότητα να επικοινωνίσουμε με το περιβάλλον μας και με το τι συμβαίνει εκείνην ακριβώς την στιγμή.

Οι λέξεις όταν τις παρατηρούμε τις ώρα που τις εκφράζουμε χάνουν τα ξεφτίδια του παρελθόντος και καθαρίζουν απεικονίζοντας με ζωντάνια και σαφήνεια το μήνυμά τους. 

Ακούγοντας τον ίδιο μας τον εαυτό και παρατηρώντας τον ελαφραίνουμε το φορτίο μας και το καράβι μας είναι σε θέση να κάνει μεγαλύτερα και πολυπλοκότερα ταξίδια και να επικοινωνήσει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους.

Kalliopi