Η συνεχής εγκατάλειψη της ύπαρξης μας στις σκέψεις μας, μας έχει κάνει τόσο
τεμπέληδες που κι αν ακόμα αποκτήσουμε την επιθυμία να φύγουμε απ΄αυτές θα μας
είναι εξαιρετικά δύσκολο. Η παραμονή μας στον κόσμο του πραγματικού χρειάζεται
θέληση και η θέληση χρειάζεται ενέργεια. Αυτήν την ενέργεια την καταναλώνουμε
στην διάρκεια της ζωής μας με το να αφηνόμαστε στην άγονη επανάληψη μερικών
σκέψεων που εμφανίζονται διαρκώς στην οθόνη του νου μας. Στην ουσία δεν
χρησιμοποιούμε καθόλου την θέλησή μας. Απλώς αφήνουμε τα πράγματα να συμβούν.
Τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε καν ότι βρισκόμαστε μέσα σε ορισμένες
σκέψεις. Απλώς δεχόμαστε την συναισθηματική ‘γεύση’ που τις συνοδεύει. Τότε,
εάν αυτές είναι αρνητικές, κάποιες φορές προσπαθούμε να τις αποφύγουμε αλλά
αυτή μας η αντίδραση δημιουργεί περισσότερες ίδιες σκέψεις. Μοιάζει να μην
μπορεί να μας γλυτώσει τίποτε απ αυτές. Η συνεχής εγκατάλειψη μας στις σκέψεις
μας είναι ο μεγαλύτερος εθισμός μας. Η οκνηρία μέσα στην οποία έχουμε πέσει έχει δημιουργήσει
μία βαθιά τάφρο χωρίς διέξοδο.
Καθώς απασχολούμαστε με ένα σωρό πράγματα, δίνουμε στον εαυτό μας την
ψευδαίσθηση ότι δεν είμαστε οκνηροί. Κατασκευάζουμε, ανακαλύπτουμε, μελετάμε,
δουλεύουμε όλη μας την ζωή. Κάθε μέρα αποδεικνύουμε στον εαυτό μας το πόσο
χρήσιμος και σημαντικός είναι. Μόνο που όλη αυτή η δραστηριότητα στην ουσία
είναι επιφανειακή και δεν αγγίζει τα στρώματα της επαφής μας με τον Κόσμο που
εκτείνεται γύρω μας. Αντίθετα το μόνο που δημιουργεί είναι να αυξάνει την αίσθηση της σημαντικότητας
μας και να μας κάνει να νιώθουμε πως με κάποιον τρόπο ξεχωρίζουμε από τους άλλους.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου