Περιέχουμε τα
ευγενέστερα αισθήματα και παράλληλα τις πιο απεχθείς ορέξεις. ΄Εχουμε τεράστια
συμπόνια γι αυτούς που νιώθουμε δικούς μας ανθρώπους και συγχρόνως
επιδεικνύουμε τεράστια αδιαφορία για την μιζέρια και την φτώχεια των διπλανών
μας. Νιώθουμε άρρωστοι, ανεπαρκείς και ότι και αν κάνουμε πάντοτε κάτι λείπει.
Κάποιος μας προδίδει, κάποιος δεν καταλαβαίνει την γενναιοδωρία μας, κάποιος
άλλος απομακρύνεται χωρίς εμφανή σε μας λόγο.
΄Ολα αυτά
μοιάζουν ασύνδετα, θλιβερά και χωρίς νόημα. Η αλήθεια είναι όμως πως στην ουσία δεν καθόμαστε ποτέ να παρατηρήσουμε μία κατάσταση
μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια. Και δεν το κάνουμε αυτό γιατί δεν
έχουμε την ενέργεια για να το κάνουμε μέχρι τέλους. Συνήθως αρχίζουμε και
σταματάμε κάπου που νιώθουμε πως έχουμε δίκιο και παραμένουμε εκεί. Τίποτε δεν
κινείται πλέον εκτός από τον διαχωρισμό σε Εμάς και τους Άλλους. Αυτό μοιάζει να
μας ικανοποιεί για λίγο αλλά στο τέλος μένουμε με την αίσθηση πως κάτι μας
ξέφυγε ανεπιστρεπτί.
Πολλά πιστεύω
έχουν παγιωθεί μέσα μας γιατί έχουμε διδαχθεί τον διαχωρισμό μας από όλους και
όλα. Έχουμε διδαχθεί να ανήκουμε σε διαφορετικό είδος, διαφορετικό κράτος,
διαφορετικό πολιτισμό, διαφορετική θρησκεία κ.λπ.΄Οσο μορφωνόμαστε
(μορφοποιούμε τον εαυτό μας), τόσο ανακαλύπτουμε περισσότερα πράγματα που μας
κάνουν διαφορετικούς. Η διαφορετικότητα που προβάλουμε
σαν σημάδι εκλέπτυνσης του νου μας, μας απομακρύνει όλο και περισσότερο.
Τι είναι λοιπόν εκείνο που θα μας έκανε να καταλάβουμε πως κι αυτός ακόμα ο
πολιτισμός και η εκπαίδευση που πέρνουμε δια μέσου της κρατικής παιδείας μας
απομακρύνει από την ενότητα της κοινωνικής συμπεριφοράς μας από τον εσωτερικό
μας κόσμο;
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου