Για την ενότητα (Μέρος 4ο)

Τι υπάρχει λοιπόν εκτός από τον εικονικό χώρο του νου μας που μας καθιστά ξεχωριστούς και άρα εύκολους στόχους οποιουδήποτε θέλει να μας εκμηδενίσει; Τίποτε απολύτως! Το βασίλειο της σπουδαίας φυσιογνωμίας που έχει χτίσει οχυρά που φαντάζουν απόρθητα, είναι εικονική πραγματικότητα. Τίποτε  δεν είναι περισσότερο ψεύτικο και ευάλωτο από την λεγόμενη ξεχωριστή προσωπικότητα. Οποιαδήποτε στιγμή, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί κανείς να την συντρίψει. (Σκεφτείτε τις ημέρες του Μεγάλου Ναπολέοντα στην Αγία Ελένη και τις τελευταίες ώρες πριν την αυτοκτονία του Χίτλερ). Τι είναι λοιπόν εκείνο που απομένει όταν εξανεμισθεί όλο εκείνο το σώμα που έχουμε χτίσει έτσι ώστε να ξεχωρίζουμε από τους άλλους γύρω μας; Δεν είναι τίποτε άλλο από το υπόλοιπο που μοιραζόμαστε.

Υπάρχει κάποιος τρόπος να μείνουμε απρόσβλητοι από τον φόβο, την απόγνωση, την μοναξιά και τον θυμό; Μόνον αν τραβήξουμε την προσοχή μας από το λεγόμενο Εγώ μας και την προσανατολίσουμε προς  το ευρύτερο μας σώμα. Το σώμα του κάθε Τώρα που συμβαίνει... τώρα! Το Τώρα αυτό δεν περιέχει σώμα. Είναι άυλο, ρευστό και καινούργιο. Δεν κουβαλάει αποσκευές με αναμνήσεις και άρα εικόνες του παρελθόντος. Δεν γνωρίζει ονόματα, θρησκείες και επαγγέλματα. Ταξιδεύει συνέχεια αλλά είναι πάντοτε παρών. Μοιάζει να μεταβάλλεται αιώνια αλλά παραμένει ακίνητο και σιωπηλό. Περιέχει τα πάντα κάθε στιγμή και κάθε στιγμή λειτουργεί με απόλυτη καθαρότητα και ευκρίνεια για κάθε του κύτταρο ξεχωριστά.

Κάθε φορά που καταφέρνουμε να ακούσουμε καθαρά και χωρίς παρεμβολές ένα πουλί που κελαηδά, περνάμε την Πύλη της σιωπής. Από εκεί, μοιραζόμαστε το κάθε τι. Καθετί φθάνει σε μας ακέραιο. Δεν παραβλέπουμε τον κόσμο. Τα γεγονότα φθάνουν πια κάθε στιγμή σαφέστερα να μας ενσωματώσουν μέσα τους στιγμιαία και μετά να μας αφήσουν να κυλίσουμε στα επόμενα.

Kalliopi