Τέχνη και κατανάλωση (Μέρος 2ο)

Οι Τέχνες, όταν έχουν κατακτήσει την τεχνική, μπορούν να πλησιάσουν πολύ σε εκείνο που χαρακτηρίζει τον κόσμο που μας περιβάλλει. Την τάξη, την αρμονία, την δύναμη, την σιωπηλή αξιοπρέπεια, την ροή, την ατέρμονη έκφραση της ομορφιάς. 

 Αν ο σύγχρονος άνθρωπος, έσκυβε με την ίδια σοβαρότητα που προσφέρει κάποιες φορές σε ένα έργο Τέχνης ενός Μουσείου, στην παρατήρηση της φύσης που μας περιβάλλει, ίσως να ανακάλυπτε την κρυφή γοητεία του κόσμου. Και γοητεία δεν σημαίνει πάντοτε ομορφιά, αλλά και αρμονία και αγριότητα και μεγαλείο και το δέος που μπορεί να πηγάζουν από ένα γεγονός ανθρώπινο ή φυσικό. Αλλά αρνούμενοι να δούμε ακόμη το προφανές, ψάχνουμε απεγνωσμένα να εφεύρουμε τρόπους να το ερμηνεύσουμε.
 Αναλογιστήκαμε ποτέ πόσες φορές έχουμε βρεθεί να κοιτάμε ένα πελώριο βουνό απέναντί μας; Θυμόμαστε την αίσθηση που μας προκάλεσε; Η μοναχικότητά του, η μεγαλοσύνη του, η αέναη αλλαγή του στο φως της μέρας, η σιωπηλή του παρουσία. Πόσο ζωντανά μπορεί να εμφανιστεί η ροή της αλήθειας μπρος μας; Στο αργό πέταγμα ενός μεγάλου πουλιού, στο κελάρυσμα ενός ρυακιού στις ρίζες του βουνού, στο ξετύλιγμα μιας νύχτας γεμάτης αστέρια, στο χάδι, στο γέλιο ενός παιδιού.

   Έχουμε στρέψει όλο την ενέργειά μας στο να αγοράζουμε και να καταναλώνουμε στιγμές. Ο εαυτός μας και οι ανάγκες του, θολώνουν το τοπίο γύρω μας. Το καθιστούν ακόμα και ανύπαρκτο.  Οι Τέχνες είναι  μια ανάσα σύνδεσης με το απροσμέτρητο της ύπαρξης. Όσο όμως γίνεται ατομική η κατανάλωση τους με σκοπό μόνον την ευχαρίστηση ή την διαφυγή μας από την πραγματικότητα, δεν ξέρω πόσο επιτελεί τον σκοπό της! Στον σύγχρονο άνθρωπο αρέσει να πληρώνει για ότι θεωρεί πως μπορεί να τον ωφελήσει. Εκεί έξω όμως υπάρχει ο αληθινός κόσμος που κυλάει δωρεάν και επανατοποθετείται αέναα για να τον συναντήσουμε...
Kalliopi