Δειλινό. ΄Ενα μπλε ιριδίζον αεράκι διαπνέει την
λωρίδα της θάλασσας μέχρι την ακτή. Σχηματίζει μικρές ωοειδείς σκιές που
τρεμοπαίζουν στιγμιαία και δίνουν την θέση τους σε άλλες. Τα πράσινα των
δέντρων σιγά σιγά βυθίζονται στην νύχτα και το ιριδίζον κοβάλτιο λάμπει στο
νερό και στον ουρανό της Δύσης.
Μπορεί κάποιος να
αφεθεί να ταξιδέψει μαζί με τα γεγονότα; Πόσο ακόμα μπορούμε να ταξιδεύουμε,
έχοντας μαζί μας αποσκευές από το μακρινό μας παρελθόν; Κατανοούμε το πόσο πολύ μας
απομονώνουν αυτές οι αποσκευές; Σε έναν αιώνα που η μοναξιά έχει γίνει μάστιγα
δεν είναι άραγε αναγκαίο να επανεξετάσουμε τους λόγους της αποξένωσής μας;
Από μικρά παιδιά
έχουμε μάθει να ζούμε δια μέσου του εγώ μας. Αυτό το εγώ αισθάνεται σαν μια ξεχωριστή οντότητα η οποία σιγά σιγά
διογκώνεται και τέλος κυριαρχεί την ζωή μας. Ο κόσμος μας μάς διδάσκει να υπερασπιζόμαστε ότι μαθαίνουμε για δικό μας. Το σπίτι μας, την οικογένειά μας, την θρησκεία μας,
την πατρίδα μας, κ.λπ. Χτίζουμε λοιπόν ένα οχυρό γύρω μας που χωρίς να το
καταλάβουμε μας απομακρύνει από το υπόλοιπο σώμα τόσο της ανθρωπότητας όσο και
της Φύσης.
Αυτό το οχυρό
γίνεται η συνεχής αιτία των συγκρούσεων μας. Κάθε είδους διενέξεις λαμβάνουν χώρα μέσα μας καθημερινά, ανάλογα
με το σημείο του τοίχους που έχουμε επικεντρώσει την προσοχή μας. Καθώς περνά ο
καιρός νιώθουμε να βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στα στενά όρια μιας
φυλακής και πλέον δεν μπορούμε να διαφύγουμε. Μια τεράστια βουβή απόγνωση μας
συνοδεύει και μεις καθώς την νιώθουμε κάνουμε ότι είναι δυνατόν να της ξεφύγουμε.
Και ενώ νομίζουμε ότι απομακρυνόμαστε, αυτή μέσα μας, θεριεύει. Γυρίζουμε το
βλέμμα προς τα έξω και αναζητούμε βοήθεια. Χιλιάδες προϊόντα έχουν
κατασκευαστεί γι αυτόν τον λόγο. Εκατοντάδες βιβλία, ταινίες, ρούχα, ταξίδια,
καταστήματα, σπορ αλλά και χάπια. Μια ολόκληρη βιομηχανία έχει αναπτυχθεί για να μας αποσπά
από την απόγνωση. Αλλά αυτή παραμένει. Παραμονεύει σε κάθε γωνία. Με την μορφή
μιας σύγκρουσης ενδοοικογενειακής, με την έκρηξη ενός νέου πολέμου, με την
αναβολή μιας προγραμματισμένης εξόδου κ.λπ. Είναι πάντα εκεί κάπου κρυμμένη και
παραφυλά. Όσο ευτυχισμένοι και αν δείχνουμε, εκείνη είναι πάντοτε κάπου εκεί
και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί. Είναι δυνατόν να
απομακρυνθούμε από αυτόν τον κυκεώνα;
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου