Δεν αρκεί να μπορούμε να θαυμάζουμε πότε πότε την φύση. Για να επέλθει οποιαδήποτε μορφή αλλαγής πρέπει να προσέξουμε τις σκέψεις μας και αφού καταλάβουμε το πως λειτουργούν να τις αφήσουμε να φύγουν, τουλάχιστον εκείνες οι οποίες εμφανίζονται διαρκώς και άσκοπα, μόνο και μόνο για να “γεμίσουν τον κενό χώρο” ο οποίος σχηματίζεται. Ο “κενός χώρος” είναι ο κόσμος που εκτείνεται παντού και προς όλες τις κατευθύνσεις. Ακόμη και προς τα εκεί που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ακόμα σαν κατεύθυνση. Γιατί απ΄ την θέση των σκεπτόμενων, δεν μας μένουν και πολλές δυνατότητες για να παρατηρούμε ή να διαισθανόμαστε κατευθύνσεις. Η γωνία παρατήρησης είναι συγκεκριμένη. Διεύρυνση επιτυγχάνεται μόνον με την αμφισβήτηση της και με την συνειδητοποίηση πως πρόκειται μόνον για “γωνία παρατήρησης” και ουδόλως για όλο το φάσμα των δυνατοτήτων της αντίληψής μας.
Η πολυπόθητη ελαφρότητα είναι αφαίρεση και όχι πρόσθεση. Όσο προσθέτεις βαραίνεις. Γίνεσαι πολυσήμαντος. Δεν εγκαταλείπεις εύκολα αυτό που με τόσο κόπο απέκτησες. Σχολεία, χρόνος που έδωσες για να αποκτήσεις γνώσεις! Θέση! Η κοινωνική σου θέση σου προστίθεται και αυτή στο ειδικό σου βάρος. Στην ταυτότητά σου. Πως μπορείς να τα αφήσεις όλα αυτά; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν βρίσκεται, δυστυχώς για σένα, στον νου σου, αλλά εκεί έξω. Στον κόσμο που ρέει. Σε αυτόν τον κόσμο που συνεχίζει να κυλάει ενώ εσύ δίνεις την σιωπηλή συγκατάθεσή σου στο να καταστρέφεται και να πονά.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου