Μαθαίνοντας να θεωρούμε αναγκαία την συσσώρευση αγαθών και γνώσεων περιπλέκεται η ζωή
μας και τελικά δεν μπορούμε να έχουμε ενεργό ρόλο σ αυτήν. Κάθε μας εξάρτηση, μας
δημιουργεί μια αλυσίδα που μας αφαιρεί την δυνατότητα να κινηθούμε ελεύθερα. Όσο αυξάνονται οι εξαρτήσεις μας, εκεί που νομίζαμε πως θα νιώσουμε
γεμάτοι, αισθανόμαστε την πίεση τους επάνω μας. Έτσι μας είναι πολύ δύσκολο να
αλλάξουμε γιατί για να το κάνουμε πρέπει να μπορούμε να κόψουμε πάρα από πολλούς
δεσμούς που μας συγκρατούν. Έχουμε πλημμυρίσει με θλίψη και βία αλλά δεν
εννοούμε να καταλάβουμε πως όσο οχυρωνόμαστε πίσω από τα αποκτήματά μας τόσο θα
παραμένουμε δέσμιοι τους. Όσο επενδύουμε στο πολύ τόσο η σύνδεση μας με το
πραγματικό θα μοιάζει θολή και υποθετική. Τα αποκτήματα του νου και της ύλης μας κρατούν μακριά. Έτσι ενισχύονται οι αντιθέσεις μέσα μας και γύρω μας.
Αφήνοντας την ζωή μας ακυβέρνητη στην άγρια θάλασσα των σκέψεών μας δεν
ορίζουμε τίποτα και δεν είμαστε πραγματικά υπεύθυνοι για τις πράξεις μας. Γαντζωνόμαστε από τις συνήθειές μας και από τις εξαρτήσεις
μας και αυτό μας δίνει την ψευδαίσθηση της στεριάς, μέσα σ΄αυτόν τον ωκεανό.
Η αλήθεια όμως είναι πως όσο πιανόμαστε απελπισμένα από αυτές τόσο
δυσκολότερο γίνεται να αντιληφθούμε το που πραγματικά βρισκόμαστε ώστε να
μετακινηθούμε εσωτερικά. Οι εξαρτήσεις μας, τα νησιά μας, σ΄άλλους φαντάζουν
καρυδότσουφλα και σ΄ άλλους ήπειροι. Εξαρτάται από το πόσο χαμένοι είμαστε στην
ψευδαίσθηση.
Εκεί έξω είναι ο κόσμος. Μία συναίσθηση χρειάζεται και τα μάτια αρχίζουν να
βλέπουν, τα αφτιά να ακούνε, τα δάχτυλα να αγγίζουν με διαφορετικό τρόπο. Την
ίδια εικόνα την βλέπει κανείς διαφορετικά όταν της επιτρέψει να εισχωρήσει
αβίαστα μέσα του.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου