Από την κατανόηση στην μεταμόρφωση (Μέρος 1ο)

Η μεταμόρφωση μας είναι ο μοναδικός δρόμος για την πλήρη ένταξη μας στην  κοσμική Εδέμ. Ο Μεφιστοφελής θα κρυφτεί πια στα σκοτάδια της αχρηστίας. Δεν θα'χει τίποτε να υποσχεθεί σε κανέναν. Η άλλοτε τόσο γοητευτική πλευρά του σκοταδιού που έκλεινε μέσα της όλη την ανθρώπινη θλίψη, χάνει την μαγεία της.

Η θλίψη δεν κατοικεί έξω από τα τείχη του ανθρώπινου νου.΄Οσο ζούμε εγκλωβισμένοι μέσα σ΄αυτά διαιωνίζουμε το μαρτύριο μας.΄Οτι κτίζουμε, όσο γερό κι αν φαντάζει, σκορπίζει στην σκόνη του χρόνου. Κτίζουμε μέσα στον νου μας ολόκληρους πύργους της Βαβέλ οι οποίοι συνεχίζουν να υλοποιούν την ματαιοδοξία μας. Γύρω τους, τα θύματα των ανθρώπων, των ζώων και των φυτών που θυσιάστηκαν για να ορθωθεί το κατασκεύασμα της απόλυτης Ιδιοτέλειας.

 Η φυλακή του νου, κατασκευάζει πολλών ειδών δεσμωτήρια για να φιλοξενεί, κατά καιρούς, την ανάγκη των ανθρώπων να δείξουν στους υπόλοιπους το πόσο πολύ αξίζουν.

΄Εξω από τα τείχη, το ποτάμι κυλά ασταμάτητα. Τα ηλιοβασιλέματα καταπίνονται από την σιωπή και την λήθη όταν κανείς δεν τα κοιτά.. Τα δέντρα μεγαλώνουν, ορθώνονται, γεμίζουν φύλλα και κλαριά. Η θάλασσα αγκαλιάζεται με τον άνεμο, η βροχή με το χώμα, ενώ όλα θολώνουν μέσα από την χοντρή, ασφυκτικά κλειστή, φυλακή μας. Πως να μην νιώθουμε να μας περικυκλώνει η κατάθλιψη, όταν φθάσαμε στο σημείο μιας τέτοιας  υλικής αφθονίας και δεν καταφέραμε ν΄αγγίξουμε την  ευδαιμονία! Αλλά κι από την άλλη, πως θα μπορούσαμε να στηρίξουμε μια ευτυχία πάνω στα πτώματα κάποιων άλλων;

Τα χρώματα τα ξεθωριάζει το φως και σιγά σιγά χάνουν την αρχική τους λάμψη. Το νερό θρυμματίζει ολόκληρα βουνά. Ο αέρας σαρώνει πολιτείες, η φωτιά γλύφει χωρίς εξαίρεση και αφανίζει ότι βρεθεί στον δρόμο της. ΄Ολα υπόκεινται στην αναγέννηση. Όλα “αφήνονται” να καταβροχθισθούν για να γεννηθούν από αυτά καθαρότερα και λαμπρότερα γεγονότα. Μόνον ο άνθρωπος μοιάζει να μην δέχεται αυτήν όλη την πορεία. ΄Ολη του η ενεργητικότητα καταναλώνεται στο να φτιάχνει πράγματα που θα αντέξουν τον χρόνο και θα μείνουν σταθερά και αναλλοίωτα στο  πέρασμά του. ΄Οσο κι αν όλα δείχνουν γύρω του να αλλάζουν διαρκώς, εκείνος, πάει κόντρα στο κύμα. Αν προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την κίνησή του, αν δεν αισθανόμαστε τόσο μόνοι και αδικημένοι, τότε ίσως συνειδητοποιούσαμε ότι η μόνη διάσταση για να υπάρξουμε είναι να ιππεύσουμε το κύμα.

Kalliopi