Μπορούν οι σκέψεις να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά; (Μέρος 1ο)

Η βροχή ξεκίνησε ν ακουμπά απαλά τα φύλλα, το χώμα, τα κεραμίδια και τώρα πέφτει δυνατά, ξεπλένοντας τα πάντα. Η θάλασσα, γκρι σκούρο. Νερό στο νερό. ΄Ολα ενώνονται, ενώ το γκρι απλώνεται και αγκαλιάζει τα πάντα. Ο ήχος της έχει απορροφήσει όλους τους άλλους ήχους και μια σιωπή απλώνεται παντού.

 Μόνο η παρουσία της βροχής και η σιωπή της.

Ξυπνώ το πρωί και πριν ακόμη προλάβω να το συνειδητοποιήσω, σωρός σκέψεων με κατακλύζει. Σαν να ανοίγει μια καταπαχτή και πλημμυρίζει τον νου μου με ασύνδετες σκέψεις. Κάποιες φορές το καταλαβαίνω από ένα βάρος που δημιουργείται στο στήθος μου. Παίρνω μια βαθειά αργή ανάσα και το δοχείο του μυαλού μου μοιάζει να αδειάζει. Σαν νάχει η συνειδητή αναπνοή την δύναμη να καθαρίζει το δοχείο από το περιεχόμενό του. Μπορώ όμως να φανταστώ τον νου μου άδειο; Να μην κινείται τίποτε εκεί μέσα; Να μην υπάρχει αυτό το συνεχές βούισμα; Παρατηρώ πως μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα που καταφέρνω ν΄απαλλαγώ, κάτι μέσα μου επιστρέφει. Μοιάζει σαν να επιστρέφει κάτι βαθύτερο από εμένα.

Τι είμαι εγώ χωρίς τις σκέψεις μου; Είναι οι σκέψεις που με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα ή μήπως υπάρχει και κάτι ακόμα; Μπορούν να διαχωριστούν, το σώμα των σκέψεών μου από εμένα; Μπορώ να σκέπτομαι μόνον όταν το επιλέγω και όχι να υφίσταμαι την παρουσία των σκέψεών μου συνεχώς;

Kalliopi