Μπορούν οι σκέψεις να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά; (Μέρος 4ο)

Καθώς το φως  δημιουργεί με την κίνηση του συνεχείς αλλαγές στην επιφάνεια ενός λουλουδιού  δεν είναι απλά μια εικόνα από έναν άλλο κόσμο. Όλες οι εκδηλώσεις της φύσης αλλά και οι εκφράσεις των ανθρώπων γύρω μας, ανήκουν στον ίδιο οργανισμό. Εκείνο που θαυμάζουμε σε ένα βουνό και κείνο που μας κάνει να ντρεπόμαστε σ΄έναν πόλεμο περιλαμβάνονται στο ίδιο σώμα. Στο σώμα της δικής μας συνείδησης.

Αυτό που βλέπουν τα μάτια μας καθημερινά είναι ο μεγάλος καθρέφτης που μας αντανακλά. Το είδωλο του κόσμου μας στέκεται μπρος μας ενώ εμείς το θεωρούμε ξένο προς εμάς και πιστεύουμε πως δεν έχουμε καμμία ευθύνη για την κατάσταση του! ΄Οτι αντιλαμβάνεται το βλέμμα μας και ότι αφουγκράζεται το αφτί μας, είναι το σώμα μας.

Το σύνολο των σκέψεων που λαμβάνουν μέρος στο δοχείο του νου, είναι ως επί το πλείστον προβολές ενός άυλου κόσμου που έχει την ψευδαίσθηση πως είναι εκείνος που μοιραζόμαστε με τους άλλους κατοίκους του πλανήτη. Αυτή η πεποίθηση  πρέπει να πάρει τέλος. Όσο είμαστε προσκολλημένοι σ΄αυτήν, ο κόσμος γύρω μας δεν θα αποτελέσει ποτέ μέρος του οργανισμού του ευρύτερου σώματός μας. Πάντοτε θα αισθανόμαστε σαν να υπάρχουμε Εμείς και οι Άλλοι. Οι σκέψεις μας δεν θα μπορέσουν ποτέ να είναι ενωτικές. Πάντοτε θα αποκλείουν κάτι. Στην ουσία τους οι σκέψεις μας είναι φτιαγμένες για να απλοποιούν κομμάτια της πραγματικότητας ώστε να μπορούν να μας φανούν χρήσιμα. Δεν έχουν την δυνατότητα όμως να μας κάνουν να αισθανθούμε τον κόσμο που μας περιβάλλει σαν σύνολο. Έτσι, σταδιακά χάνουμε την επαφή μας με την ενότητα του και τον βλέπουμε κομματιαστά. Αυτό ολοένα και μας απομακρύνει από όλα. Ο προηγούμενος αιώνας που στηρίχθηκε τόσο πολύ στο ανθρώπινο μυαλό, σημείωσε και την μεγαλύτερη απομάκρυνση του ανθρώπου από τον κόσμο γύρω του αλλά και μέσα του.
Kalliopi