Η κυριαρχεία του πρέπει (Μέρος 2ο)

Μέχρι πότε μπορεί να προχωρίσει με αυτόν τον τρόπο αυτή η κοινωνία των ανθρώπων - παιδιών; Τι χρειάζεται να συντρίψει ακόμα αυτό το καθεστώς των πρέπει  για να σταματήσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν ανήλικοι;

Η μεταστροφή από την κατάσταση του «άλλοι έχουν την ευθύνη γι αυτά που μου συμβαίνουν» μέχρι την  ανάληψη αυτής της ευθύνης από εμάς τους ίδιους, είναι ένα τεράστιο βήμα. Το βήμα αυτό είναι εκείνο το οποίο θα μας αλλάξει βαθιά. Είναι αυτό που θα μας μετατοπίσει από την κατάσταση της  μικρής φυλακής του νου μας, σε έναν κόσμο μεγαλύτερο, που ο καθρέφτης του, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Προς το παρόν θυμίζουμε μικρά παιδιά τα οποία αρνούνται να πάρουν την ευθύνη μιας αταξίας, αλλά συγχρόνως θέλουν να δείχνουν μεγάλοι και σημαντικοί, κάτω από τα φουστάνια της κοινωνίας - μαμάς τους! 

Για να προχωρήσουμε όμως αυτό το σπουδαίο για την εξέλιξη μας βήμα χρειάζεται να λογαριάσουμε την ευθύνη μας. Οφείλουμε να εξετάσουμε το κάθε πρέπει που μας έχει δοθεί. Κάθε φορά που πέφτουμε πάνω σε μια προεπιλεγμένη για μας κίνηση και πριν ‘πατήσουμε το κουμπί’ για να μπει σε λειτουργία ο αυτόματος χειριστής της ζωής μας, ας δούμε τι μας αφαιρεί από την ελευθερία μας όπως επίσης και από την ομαλή συνύπαρξή μας με τους γύρω μας. Κάθε φορά που παραχωρούμε την συναίνεσή  μας σε ένα κοινωνικό πρέπει, κάτι μέσα μας χάνει την δύναμη του. Η συνεχής απόσπασή μας από το κέντρο που είναι η ζωή, μας αφήνει χωρίς κουράγιο και χαμένους σ΄έναν άνυδρο και έρημο τόπο που δεν έχει κανένα σημείο διαφυγής. Μεγαλώνουμε τα παιδιά και τα κάνουμε το ίδιο ανεύθυνα με μας, μιας και δεν υπάρχει κάποιος να τα ετοιμάσει για να στραφούν προς κάποια διαφορετική κατεύθυνση. ΄Ετσι, ακρωτηριασμένα ψυχικά, βαδίζουν κι αυτά στο μονοπάτι της θλίψης και διαιωνίζουν την παγκόσμια δυστυχία, μην καταλαβαίνοντας που βρίσκεται το σημείο του λάθους.
Kalliopi