Μπορούμε να εξελιχθούμε; (Μέρος 2ο)

Η λογοτεχνία και η ποίηση μας μιλούν για μιαν ανθρωπότητα βαθιά μοναχική και αποκομμένη από την γαλήνη. Απομονωμένη, στριμωγμένη στην μνήμη της και δεμένη χειροπόδαρα από τις πεποιθήσεις της. Αντιλαμβάνονται την μοίρα της ανθρωπότητας σκοτεινή και αδιέξοδη. Εξάλλου, κάποιοι θεωρούν πως όσο πιο σκοτεινός είναι κανείς τόσο πιο γοητευτικός και βαθύς γίνεται. Έτσι δεν τολμάμε να βγούμε στο φως μήπως και θεωρηθούμε υπερφίαλοι. Έχουμε ταυτίσει την ενδελέχεια και την βαθύτητα του πνεύματος με το σκοτάδι. Ίσως και να έχουμε δίκιο αν παραδεχθούμε πως το βασίλειο του νου μας είναι κατά βάση ερεβώδες και μπερδεμένο ακριβώς γιατί του έχουμε προσδόσει αρμοδιότητες που δεν του αναλογούν.

Αν αντιληφθούμε πως μπορούμε να παρατηρούμε γύρω μας ενθυμούμενοι ότι είμαστε εμείς που παρατηρούμε, την ροή του κόσμου και των γεγονότων, αυτό θα διευρύνει την αντίληψη μας για το τί είμαστε και τί δεν είμαστε.

Αυτή η αλλαγή πλεύσης είναι απαραίτητη. Αυτό που ονομάζω βάθος αντίληψης δεν είναι εκείνο που οδηγεί προς οτιδήποτε υγρό, σιωπηλό και αδιευκρίνηστο. Αυτό το βάθος προχωρεί με όρους αραίωσης. Όσο περισσότερο εμβαθύνουμε τόσο περισσότερο ερχόμαστε σε επαφή με τον ενοποιημένο κόσμο. Όσο αραιώνει η ατμόσφαιρα γύρω μας τόσο αντιλαμβανόμαστε πως εκείνο που πιστεύαμε σαν την μόνη αλήθεια δεν ήταν τίποτε περισσότερο από "βραχώδης ύλη" πεποιθήσεων η οποία μας εμπόδιζε να δούμε πλατύτερα τον κόσμο του πραγματικού. 

Kalliopi