Η κυριαρχία του πρέπει (Μέρος 3ο)

Μεγαλώνουμε μόνο στο σώμα. Ο νους, νεκρωμένος από τους αδιάκοπους κανονισμούς που αφορούν στο όλο το φάσμα της ζωής μας, έχει απονευρωθεί. Περνάμε από το ένα γεγονός στο άλλο χωρίς ευαισθησία. Δίπλα μας, σχηματίζονται παντός είδους άνθη, αναδύονται εξαιρετικοί ουρανοί, πουλιά κελαϊδούν, συνάνθρωποί μας σπαράζουν απελπισμένοι για λίγα ευρώ, λαοί καταπίνονται από τους δικτάτορες τους, ενώ εμείς συνεχίζουμε χωρίς να ακούμε και χωρίς να βλέπουμε. Η γη μοιάζει σαν μία τεράστια αποτρόπαια παιδική χαρά όπου παίζουν ενήλικα παιδιά σκληρά παιχνίδια αρπαγών, εξουσίας και αποξένωσης χωρίς να αντιλαμβάνονται πως μέσα στην “χαρά του παιχνιδιού” έχουν βάλει φωτιά στην ίδια τους την πηγή διασκέδασης.

Όσο διαιωνίζουμε τα κοινωνικά πρέπει στα παιδιά μας και ακολουθούμε τον δρόμο της απαγόρευσης τόσο θα καθυστερούμε να μεγαλώσουμε αληθινούς πολίτες, με κρίση και συν-αισθήματα για εκείνα που συμβαίνουν. Ο κόσμος, όπως τον γνωρίσαμε, κάθε μέρα αποσυντίθεται. Το μοντέλο του πανίσχυρου νου που κατόρθωνε τα πάντα, καταρρέει. Η γη, ο τεράστιος οργανισμός που επάνω του ζούμε, έχει αρρωστήσει από την συνεχή λεηλασία μας.

Δεν γίνεται να συνεχίσουμε με παλιούς κανόνες κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ο κρίκος της εξέλιξης μας θα κοπεί εάν δεν προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα. Και αυτό το βήμα είναι η εσωτερική στροφή. Η μετακίνηση της συνείδησής μας από μέσα προς τα έξω. Το ξύπνημα από τον ύπνο και το κοίταγμα του κόσμου που μας περιβάλλει προς όλες τις κατευθύνσεις. Η απαλλαγή μας από τα δεσμά των εκατοντάδων κανόνων και η ένταξή μας στο πραγματικό κόσμο. Ο κόσμος αυτός διέπεται από αρμονία. Μία κατάσταση που είναι πέρα από τους κανόνες μέσα στους οποίους έχουμε συνηθίσει να ζούμε. Μια φυσική τάξη που δεν δεσμεύει αλλά περιέχει ισορροπία μέσα από την αέναη αλλαγή της.
Kalliopi