Μπορούν οι σκέψεις να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά; (Μέρος 2ο)

Πόση σημασία δίνουμε σ΄αυτά που σκεπτόμαστε; Πόσο έχουμε επενδύσει στις σκέψεις μας; Πόσο έχουμε ταυτίσει τις σκέψεις μας με την ύπαρξή μας; Μπορούμε να βιώσουμε μια εμπειρία ύπαρξης χωρίς την σκέψη; Μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος παίρνει την μορφή που εμείς του δίνουμε; Αν ήμουν ένας αγρότης στην Μεσαιωνική κεντρική Ευρώπη θα μπορούσα να καταλάβω πως υπάρχουν πολιτείες πέρα από την ανοιχτή θάλασσα; Αν ήμουνα μεγαλωμένη σε μία κλειστή κοινωνία, σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα της, θα μου ήταν εύκολο να αποδεχθώ ότι υπάρχουν και άλλες κοινωνικές ομάδες, κάπου αλλού, που έχουν και εκείνοι την άποψη πως ο δικός τους τρόπος αντίληψης της ζωής είναι ο σωστός κι ας είναι τελείως διαφορετικός από τον δικό μου;

Ανάλογα με την εποχή, την θρησκεία, την γεωγραφική θέση κάθε κοινωνικού συνόλου, αναπτυσσόταν πάντοτε μια κοινή αντίληψη του τι είναι κόσμος, τι είναι καλό και κακό, τι είναι ολοκλήρωση. ΄Ετσι, καθώς ο κόσμος μεγάλωνε, οι κοινωνίες περιχαρακώνονταν γύρω από τις αξίες τους. Αυτές οι αξίες  τους έκαναν διαφορετικούς από τους άλλους και άρα ξεχωριστούς. Εκείνοι που δεν κατανοούσαν το τρόπο αντίληψης τους ήταν ξένοι, μπορεί και εχθροί.

 Προχωρήσαμε μέχρι εδώ διαιρώντας. Δημιουργώντας σύνορα στην γη μας, φυλετικά σύνορα, γεωγραφικά, θρησκευτικά, πολιτικά και οικονομικά. ΄Εχει εντυπωθεί στην συνείδησή μας ότι η δική μας αντίληψη για την ζωή είναι ανώτερη από των υπολοίπων και έχοντας αυτήν την πεποίθηση προχωρούμε, ζούμε,  δημιουργούμε, αγαπάμε και ελπίζουμε. Σε τι όμως μπορούμε να ελπίζουμε βλέποντας γύρω μας έναν κόσμο που καταρρέει ηθικά, κλιματικά, οικονομικά και πολιτικά; Μπορεί άραγε αυτό το μοντέλο της διαίρεσης να μας προσφέρει έναν καλύτερο κόσμο;

Kalliopi