Ο θάνατος, το μεγαλύτερο ταμπού (Μέρος 2ο)

Συνέχεια γινόμαστε ασυνείδητοι μάρτυρες πολλών εκατομμυρίων μικροσκοπικών θανάτων, μέσα στο ίδιο μας το σώμα. Αλλάζουν τα κύτταρα των χεριών μας, των ιστών μας, των ζωτικών μας οργάνων και αλλάζουμε σαν σύνολο συνεχώς. Τι είναι εκείνο που αλλάζει σε μας και ποιός είναι εκείνος που παρατηρεί αυτήν την αλλαγή; Υπάρχει κάτι που μένει σταθερό καθώς παρατηρεί τις αλλαγές; Τι είναι εκείνο που πεθαίνει ενώ κάτι άλλο μένει σταθερό και παρατηρεί τον θάνατο;

 Όλα γύρω μας αλλάζουν. Άλλα αργά, άλλα ταχύτερα, δίνουν την θέση τους στα επόμενα. Εκείνο που μέχρι χθες ήταν το παιδί που είχαμε στην αγκαλιά μας, σήμερα είναι ένας νεαρός άνθρωπος που δυσκολευόμαστε να τον χωρέσουμε μέσα στα χέρια μας. Αν παρατηρήσουμε τα φαινόμενα γύρω μας και μέσα μας, θα  κατανοήσουμε γρήγορα το δρόμο του ποταμού της φθοράς τους. Επίσης θα αισθανθούμε τον κόσμο που ρέει και συγχρόνως μια ουσία μέσα στα γεγονότα που παραμένει πάντοτε παρούσα και αναλλοίωτη.

Κάτι μέσα μας παραμένει.  Είναι σαν ένα μάτι που παρατηρεί τις αλλαγές μας, το κλάμα μας, την χαρά μας, τις προσπάθειες της ζωή μας. Αυτό είναι εκεί κάθε στιγμή που θα θυμηθούμε την ύπαρξή του και μας συνοδεύει, χωρίς φαινομενικά να λαμβάνει μέρος στην πορεία μας.  Είμαστε εμείς αυτό το κάτι; ΄Η μήπως εμείς είμαστε εκείνο το κομμάτι που αλλάζει; Σε τι θα μας βοηθήσει αυτή η διαπίστωση; Μήπως στο ότι είμαστε αυτό που αντιλαμβανόμαστε και περιβάλλουμε με την προσοχή μας;

Kalliopi