Εγώ και το γεγονός (Μέρος 2ο)

 Για να το πετύχω να ζω την στιγμή δεν μπορώ να κατοικώ συγχρόνως και κάπου αλλού. Χρειάζεται να έχω την προσοχή μου στραμμένη στο γεγονός για όσο αυτό διαρκέσει. Αυτό με κάνει να κυλίσω για λίγο μαζί του και να το παρατηρήσω καθώς εξελίσσεται. Αυτό που με ωθεί να δρώ είναι ένα καθαρό πεδίο δυνατοτήτων που δεν περιέχει τίποτε παλιό. Έτσι η επιλογή μου είναι πάντοτε καινούργια, και περιέχει δύο πράγματα. Εμένα (δηλαδή την συνείδηση του εαυτού μου ) όπως επίσης και το γεγονός.  Κάθε φορά που τοποθετώ την προσοχή μου και όχι τις σκέψεις μου σε ένα γεγονός συμβαίνει η ένωσή μου με αυτό. Και προκύπτει από το γεγονός κάτι εντελώς καινούργιο και ανεπανάληπτο.

Η τελευταία σκηνή από το έργο του Ρ. Σκοτ BLADE RUNNER, δείχνει τον ένα πρωταγωνιστή να αναρωτιέται που θα καταλήξουν όλες οι εικόνες που “συνέλεξε” κατά την διάρκεια της ζωής του. Ξέρει ότι αυτές οι εικόνες είναι ανεπανάληπτες γιατί έχουν επιλεγεί από εκείνον προσωπικά. 

Που πάνε όλα εκείνα τα γεγονότα που καθώς είμαστε παρόντες, περνούν μέσα από το συνειδητό μας; Νομίζω πως γενούν ένα νέο κόσμο. Ένα κόσμο ο οποίος πλάθεται μέσα από τα εκατομμύρια των μικρογεγονότων που προκύπτουν από την προσοχή μας σ΄αυτά. Μοιάζει ο κόσμος αυτός σαν ένα απέραντο παζλ που βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη.

Πόσες όψεις μπορεί να αποκτήσει αυτό το κοίταγμα; Μάλλον άπειρες... Κάθε φορά, από κάθε διαφορετική όψη της παρούσας στιγμής, και από κάθε διαφορετική συνείδηση που το παρατηρεί.

Ένας μεγαλειώδης καινούργιος κόσμος αναδύεται από την προσοχή μας σ΄αυτόν. Η δημιουργία πέρνει μορφή κάθε φορά που δρούμε έχοντας συνείδηση του εαυτού μας και του γεγονότος που διαδραματίζεται. Όλες τις άλλες φορές βρισκόμαστε σε ύπνωση και δεν είμαστε συνειδητά υπεύθυνοι για τις αντιδράσεις μας απέναντι στα γεγονότα. Απλά παίζουμε το ίδιο έργο της κασέτας των αναμνήσεων μας  νομίζοντας πως ζούμε στην παρούσα στιγμή.

Kalliopi