Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Ο θάνατος, το μεγαλύτερο ταμπού (Μέρος 4ο)

Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να κατανοήσουμε, για να μπορέσουμε να αποκωδικοποιήσουμε το μυστήριο που μας περιβάλλει, είναι την διαρκή αλλαγή των πάντων. Ακόμη και αυτών που φαίνονται αναλλοίωτα. Κατανοώντας την ροή της αλλαγής, περνάμε την πόρτα αυτού που εμείς ονομάζουμε θάνατο, αλλά που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα στάδιο της πορείας ενός γεγονότος.
Σκεφτείτε τι παράλογο θα ήταν εάν θέλαμε να κρατήσουμε σε νηπιακή ηλικία τα παιδιά, θεωρώντας ότι είναι πολύ όμορφα και αγνά έτσι, και δεν μπορούσαμε να εγκαταλείψουμε την αθωότητα τους. Δεν θα καταφέρναμε να παρακολουθήσουμε την φυσιολογική πορεία της αλλαγής  τους και θα είμαστε δυστυχισμένοι για ένα γεγονός που από μόνο του δεν χωρά κανενός είδους επέμβαση. Αυτό που ονομάζουμε θάνατο, είναι μέρος της αιώνιας αλλαγής. Η ανάγκη να δημιουργηθεί κάτι από την αρχή που θα φέρει μέσα του το σπέρμα της προόδου. Η ανανέωση των ανθρώπων, των πολιτισμών, των πεποιθήσεων, είναι απαραίτητος παράγοντας για να αποκτήσει η ζωή νόημα. Οτιδήποτε κρατιέται στο παρελθόν μοιραία θα βυθιστεί μέσα στο ίδιο του το βάρος.

Οι πολιτισμοί που κοιτούν συνεχώς προς το ένδοξο παρελθόν τους, ανακυκλώνονται ασταμάτητα μέσα στο ίδιο έλος των ιδεών τους και τέλος μένουν απομονωμένοι και μνησίκακοι απέναντι στους άλλους που δοκιμάζουν το καινούργιο και προχωρούν.

Η μη κατανόηση του μυστηρίου της αέναης αλλαγής, οδηγεί μόνο στον παγκόσμιο πόνο και την θλίψη. Ανακαλύπτοντας την μαγεία της συνεχούς ροής και μπαίνοντας βαθειά μέσα της, αυτή η ροή δεν μας φέρνει ανασφάλεια και αίσθηση μηδαμινότητάς μας αλλά μας οδηγεί κατ΄ευθείαν στο ποτάμι της ύπαρξης.

Το ποτάμι αυτό περιέχει όλον τον πλούτο και την τροφή που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε και να συμμετέχουμε σ΄αυτό. ΄Οσο αφηνόμαστε να μας ταξιδέψει και να μας διδάξει, αυτό σιγά σιγά θα μας μεταμορφώνει σε όντα διαφορετικά, πιο ελαφρά, πιο ευλύγιστα, αέρινα, φωτεινά,  τρυφερά και δυνατά.
Kalliopi

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου