Μπορούν οι σκέψεις να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά (Μέρος 3ο)

Ας ξεκινήσουμε να παρατηρούμε τον κόσμο αρχίζοντας από την δική μας μικρή οικογένεια είτε αυτή είναι η κοινότητά μας είτε το κόμμα που ψηφίζουμε είτε αυτό που ονομάζουμε πατρίδα μας. Τι είναι εκείνο που σκιάζει την επικοινωνία μας; Μήπως είναι η παγιωμένες μας απόψεις; Μήπως είναι η εκ των προτέρων εικόνα που έχουμε για το τι συμβαίνει γύρω μας; Πως μπορεί αυτό να σταματήσει να λειτουργεί ερήμην μας;

 Χρειάζεται να προσέξουμε ότι αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι σε συνάρτηση με αυτό που συμβαίνει μέσα μας. Πότε ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με το περιβάλλον μας ή με τον εαυτό μας και γιατί. Τί είναι εκείνο που αντιδρά μέσα μας; Μήπως μας εμποδίζει η σκέψη που μας έχουν διδάξει ότι ξεχωρίζουμε από τους άλλους; Τα νοητικά μας όρια; Τα σύνορα του ατομικού μας πεδίου; Υπάρχει όμως πράγματι αυτό το όριο;

΄Οταν αγαπάμε κάποιον πολύ, του δείχνουμε εμπιστοσύνη και ανοίγουμε τα σύνορα μας. Αυτοκαταργούμε τα όρια που μας χώριζαν. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και πλατύτερα. Αν νιώσουμε την βαθύτερη ένωση μας με ότι υπάρχει γύρω μας, τότε ξεκινά μέσα μας μια μεταμόρφωση. Τα  σύνορα μας αμβλύνονται. Ο κόσμος μοιάζει να διευρύνεται ολοένα και περισσότερο. Μέχρι χθες εκείνο που κατανοούσαμε ήταν η λειτουργία του περίγυρου μας, δηλαδή οτιδήποτε αφορούσε στην μικρή κοινωνική ομάδα μέσα στην οποία ήμασταν ενταγμένοι. Μοιάζαμε με ένα μικρό, απομακρυσμένο φυλλαράκι ενός γιγάντιου δέντρου. Μέρα με την μέρα αυτή η αντίληψή μας, μπορεί να αλλάξει. Κατανοώντας σταδιακά το ότι είμαστε μέρος ενός τεράστιου οργανισμού και σαν τέτοιο ότι είμαστε αέναα συνδεδεμένοι μαζί του. Πως έχουμε μια κοινή μοίρα. Πως εκείνο που μέχρι χθες θεωρούσαμε σύνορο δεν ήταν τίποτε άλλο από τα όρια που έβαζε η συνείδησή μας για την ζωή και τις εκδηλώσεις της. 

Στην πραγματικότητα όριο υπάρχει μόνο εκεί που ο νους μας σταματά να συμπεριλαμβάνει γεγονότα.

Kalliopi