Η λεηλατημένη Εδέμ

Ότι περιέχεται σε αυτό που αποκαλούμε Φύση, έχει μια ομορφιά που αναδύεται από μια πηγή ανείπωτης αρμονίας και σοφίας. Οι άνθρωποι προσπαθούμε να την κατανοήσουμε. Να ανακαλύψουμε τον μηχανισμό που υπάρχει πίσω από το θαυμαστό παιχνίδι της ενώ παράλληλα έχουμε εφεύρει εκατοντάδες τρόπους για να αρπάξουμε ότι μπορούμε από αυτόν τον παράδεισο. Ο καλύτερος θεωρείται (ακόμα!!) αυτός που καταφέρνει να εκμεταλευτεί  με τον πιο αποδοτικό τρόπο τα φυσικά αγαθά ακόμα και σε βάρος κάποιων που δεν έχουν τίποτε. 

Μας έχει προσφερθεί η Εδέμ ενώ εμείς θεωρούμε τους εαυτούς μας απόκληρους... Κοιτώντας γύρω μας τον παράδεισο που μας έχει δοθεί για να ζήσουμε, αναρωτιέμαι γιατί δεν έχουμε μάτια για να τον αντιληφθούμε. Νεκρωμένοι και τυφλοί περπατάμε, σαν άλλα ζόμπι, καταστρέφοντας και αρπάζοντας. Ακόμα! Ας σηκώσουμε το βλέμμα έστω και για λίγο από το καζάνι του νου μας και ας κοιτάξουμε γύρω μας. Την αρμονία της φύσης αγκαλιασμένη με την δυστυχία της ανθρώπινης απληστίας.

 Ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τα μάτια ανοιχτά... Το να περνάμε από την μία ασχολία και από την μία επιθυμία στην άλλη, για να βοηθήσουμε την ομαλή συντήρηση του ύπνου μας, δεν είναι λύση. Γύρω μας όλα γκρεμίζονται.

Μέσα μας, ελλοχεύει η ίδια αιώνια αγωνία. Είμαστε αυτοεξόριστοι. Ζούμε στον παράδεισο με κλεισμένα τα μάτια και τα αυτιά σαν τον Οδυσσέα όταν συνάντησε τις Σειρήνες. Περνάμε από τα γεγονότα και αυτά μας ακουμπούν ελάχιστα, ίσα ίσα για να νομίζουμε πως συμμετέχουμε και πως καταλαβαίνουμε τι γίνεται γύρω μας, ενώ στην ουσία, είμαστε θεατές μόνο κάποιων πραγμάτων.           

Φτιαχτήκαμε για να επικοινωνούμε. Με το βλέμμα μας στραμμένο προς τον υπέροχο κόσμο. Και όμως, έχουμε δεμένα τα μάτια μας με επιδέσμους και ζούμε μέσα στο μυαλό μας, σχεδόν αποκλειστικά. Πάνω στην παλέτα της δημιουργίας των γεγονότων, ανθίζουν εκατομμύρια μικρά θαύματα ζωής. Δεν μπορούμε να ερημώσουμε πρώτα την γη για να αντιληφθούμε κατόπιν την χρησιμότητά τους. Ζούμε πλάι στο προφανές αλλά αδυνατούμε να το περάσουμε στο συνειδητό μας. Η ανεκτικότητά μας λιγοστεύει και πλέον δεν μπορεί να συμπεριλάβει ούτε τα κοντινότερα μας πρόσωπα και συχνά ούτε καν εμάς τους ίδιους.

Kalliopi