Ο θάνατος, το μεγαλύτερο ταμπού (Μέρος 1ο)

 Η εκκλησία ήταν αρκετά ζεστή και ένα σιωπηλό πλήθος πλαισίωνε την νεαρή νεκρή κοπέλα που κείτονταν γύρω από ένα τεράστιο σωρό από ολόφρεσκα, παντός είδους, λουλούδια. Το πρόσωπο της και τα χέρια της είχαν αρχίσει να παραδίδονται στην φθορά. Κάτι από την φυσιογνωμία της την θύμιζε αλλά και κάτι έλειπε εντελώς. Ο πόνος των συγγενών και των φίλων μεγάλος. Είχε φύγει και μάλιστα με αργό και βασανιστικό τρόπο, ένας γλυκός και καρτερικός άνθρωπος.

Τι από εκείνο το σώμα που αποχαιρετήσαμε εκείνη τη μέρα ήταν εκείνο που είχαμε ζήσει, κοντά του, τα προηγούμενα χρόνια; Που είχε χαθεί το υπόλοιπο και πως είχε αποσπασθεί; Γιατί αυτή η απόσπαση μας προκαλεί τόσο πόνο; Τι πεθαίνει από μία ύπαρξη;  Τι μένει απ΄αυτήν; Υπάρχει κάτι που δεν υπόκειται στην φθορά;

Προσπαθώντας να κατανοήσουμε τον θάνατο τον συναντάμε συνεχώς σε κάθε επίπεδο της ζωής μας και σε κάθε χρονική μας στιγμή. Γιατί όλα, κάθε στιγμή, καταρρέουν για να δώσουν την θέση τους στα επόμενα. Κάστρα άλλοτε απόρθητα και κραταιά, βουλιάζουν μέσα στην σιωπηλή βλάστηση που τα καταπίνει.΄Αντρες δυνατοί και ευθυτενείς, συρρικνώνονται σταδιακά και παραχωρούν την θέση τους στους γιούς τους. Κήποι που άλλοτε έπαιζαν παιδιά και ήταν γεμάτοι λουλούδια, μέσα σε κάποια χρόνια ερημώνουν. ΄Ολα μοιάζουν να είναι φτιαγμένα για να κάνουν τον κύκλο τους και να εγκαταλείψουν. Ο χρόνος που κανείς μας δεν κατανοεί απόλυτα, μοιάζει να “εφευρέθηκε” ακριβώς για να συνοδεύει τα συμβάντα και τις υπάρξεις στον κύκλο της ζωής τους και μετά στην φθορά τους.

Καθώς κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, σε διάφορες εποχές της ζωής μας, σπανίως αποδεχόμαστε αυτό που βλέπουμε απέναντί μας. Συνήθως εκείνος που μας κοιτά είναι πάντοτε λίγο πιο λεπτός, λίγο πιο χλωμός, λίγο πιο άσχημος από εκείνον που νομίζαμε πως θα αντικρίσουμε. Γιατί συμβαίνει αυτό; Κάποτε- κάποτε μάλιστα, αυτό το πρόσωπο μας φαίνεται και τελείως ξένο. Γιατί άραγε; Τι είναι εκείνο που ψάχνουμε να δούμε στον καθρέφτη και που σπάνια αντικρίζουμε; Μήπως την εικόνα που έχουμε στον νου μας για σχετικά με το πως είμαστε; Πως όμως μπορεί μια στατική εικόνα να αντέξει στην φθορά του χρόνου; “Φοράμε” πάντοτε το ίδιο πρόσωπο ή μήπως αυτή είναι μόνον μια επιθυμία μας;

Από την ώρα που γεννιόμαστε “ανεχόμαστε” αυτήν την συνεχή αλλαγή του εαυτού μας χωρίς να μπορούμε να επέμβουμε και να σταματήσουμε (να παγώσουμε) καμιά μας εικόνα όσο ελκυστική κι αν είναι την συγκεκριμένη περίοδο. Αυτή η εικόνα, συνεχίζει να ρέει και να υπόκειται σε μία εξαιρετική διαφοροποίηση και αλλοίωση μπρος στα μάτια μας, χωρίς γυρισμό. Βιώνουμε την συνεχή αλλαγή πρώτα απ΄όλα μέσα από το σώμα μας και το πρόσωπο που αντικρίζουμε καθημερινά.

Kalliopi