Η ουσία μας δεν
περιέχεται σε εκείνο που αποδεχόμαστε καθημερινά σαν πραγματικότητα. Αυτή η
αντίληψη σχετικά με το ποιοί είμαστε μας περιορίζει πολύ. Όσο πιο πολύ εξαρτιόμαστε
από τις αντιλήψεις μας, τόσο λιγότερα βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε από τον έξω απ αυτές κόσμο. Ο νους μας είναι σαν εκείνα τα τεράστια μεσαιωνικά κάστρα που περιόριζαν
την ζωή μέσα σε αυτά και που οι έξω περιοχές πολύ συχνά ήταν εχθρικές για τους
κατοίκους τους. Όλα μέσα στον νου καμώνονται πως είναι αυτάρκη και αυτόνομα,
όπως οι άνθρωποι σε εκείνα τα κάστρα που δεν μπορούν να αντιληφθούν πως είναι
έγκλειστοι σε ένα χώρο με γεγονότα που επαναλαμβάνονται και δίνουν την εντύπωση
της διάρκειας. Τίποτε εκεί δεν μοιάζει να αλλάζει για να δώσει την θέση του στο
επόμενο γιατί όλα υπερασπίζονται την θέση τους στον χώρο. ΄Ετσι βρίσκονται
μακριά απ΄αυτό που περιγράψαμε και που είναι η ζωή που υπόκειται σε συνεχή
φθορά και αλλαγή.
Κάθε αποχωρισμός από εκείνο που υπερασπίζουμε με όλη μας τη
δύναμη, είναι πάντοτε επώδυνος. Μην
αφήνοντας την ζωή να κυλήσει όπως είναι φυσικό να κάνει, κρατιόμαστε σαν
από σωσίβια, από σκέψεις διάρκειας και ψευδαισθήσεις αφθαρσίας. Όταν κάτι, όπως είναι φυσικό, κάνει τον κύκλο
του και ετοιμάζεται να φύγει για να δώσει την θέση του στο επόμενο, μας κάνει
να γαντζωνόμαστε από πάνω του και έχουμε την πεποίθηση ότι μπορούμε και να το
σταματήσουμε. Αλλά ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα της ζωής είναι ότι «πάντα
ρεί» (Ηράκλειτος) και τίποτε, μα τίποτε δεν περιμένει να το κατανοήσουμε. Πρέπει
οι ίδιοι να μπούμε στο ποτάμι και να κυλήσουμε μαζί του. Όσο είμαστε απ΄έξω τα
γεγονότα τρέχουν τόσο πολύ που μας είναι αδύνατον να τα κατανοήσουμε σε βάθος.
Θα είναι πάντοτε περιγραφικά και φευγαλέα και θα μας αναγκάζουν να πιανόμαστε από τις εντυπώσεις μας
γι αυτά και ως εκ τούτου θα μας διαφεύγει συνεχώς η ουσία τους.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου