Πριν καλά καλά
αρχίσουμε να κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας,
αναγκαζόμαστε να χειριστούμε μια εσωτερική γλώσσα που δήθεν μας βοηθά να
επιβιώσουμε. Υποκρινόμαστε. Παριστάνουμε τους ευτυχισμένους, τους άνετους και
τους χωρίς προβλήματα. Κάνουμε πως δεν συμβαίνει τίποτα και συνεχίζουμε ακόμα
και όταν γύρω μας καταρρέουν όλα. Αυτό δεν είναι δύναμη. Είναι ένας τεράστιος
τοίχος που έχουμε σηκώσει ο οποίος μας έχει κάνει να μην αντιλαμβανόμαστε την κατάστασή μας. Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργούμε
την υποκρισία σαν βιτρίνα.
Πρόκειται για μια
σιωπηλή συμφωνία μεταξύ μας που μας προστατεύει από τις ενοχλητικές
υπενθυμίσεις. Θέλουμε να ξεχάσουμε τους συνεχείς πολέμους που γίνονται γύρω μας
και μέσα μας. Θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια μπρος στην συνεχιζόμενη αθλιότητα
των χωρών που πνίγονται μέσα στις ασθένειες και την πείνα. Θέλουμε να κάνουμε
πως δεν αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της δικής μας ευθύνης. Μόνον όταν θυμόμαστε και οι τύψεις έχουν
φθάσει να μας πνίγουν, ρίχνουμε μία φευγαλέα ματιά προς την δυστυχία και ενίοτε
δίνουμε την ελεημοσύνη μας. Κατόπιν γυρνάμε κάπως πιο ήσυχοι στην
καθημερινότητά μας.
Η υποκρισία είναι
μια λεπτή παρέκκλιση που μας απομακρύνει από την πραγματικότητα του κόσμου με
τρόπο σχεδόν αδιόρατο. Όλα δείχνουν ότι είμαστε παρόντες και ενδιαφερόμαστε.
Διαμαρτυρόμαστε μάλιστα για πολλά απ΄αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Όμως στην
ουσία κάνουμε θόρυβο για να διώξουμε τον μεγάλο και ενοχλητικό σιωπηλό χώρο που
υπάρχει πάντα εκεί και που δεν ξέρουμε τίποτα γι αυτόν. Στην ουσία
υποκρινόμαστε πως δεν συμβαίνει τίποτε,
και ενώ υπάρχουν τόσα γεγονότα που συμβαίνουν, αρνούμαστε να ασχοληθούμε μαζί
τους.
Kalliopi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου